underthesun

The Plague

“A pestilence isn’t a thing made to man’s measure; therefore we tell ourselves that pestilence is a mere bogy of the mind, a bad dream that will pass away. But it doesn’t always pass away and, from one bad dream to another, it is men who pass away, and the humanists first of all, because they haven’t taken their precautions.”

ഫ്രഞ്ച് എഴുത്തുകാരനായ ആൽബർട്ട് കാമുവിന്റെ വിശ്വപ്രസിദ്ധമായ നോവലാണ് “ദി പ്ലേഗ്”. 1940-കളിൽ അശനിപാതം പോലെ പടർന്നു പിടിച്ച മാരകരോഗമായ വിഷൂചികയെ തുടർന്ന് ഒരു പട്ടണം മൊത്തത്തിൽ ക്വാറന്റൈനിലാകുന്നു – അൾജീരിയയിലെ ഒറാൻ പട്ടണം. ഒരു സമൂഹംതന്നെ മറ്റുള്ളവരിൽ നിന്ന് ഒറ്റപ്പെടുകയാണ്. പുറംലോകവുമായുള്ള എല്ലാ ബന്ധങ്ങളും വിച്ഛേദിക്കപ്പെടുന്ന സാഹചര്യത്തിൽ ജീവിതത്തിലെ നിരർത്ഥകതയും നിസ്സഹായതയുമാണ് നോവലിസ്റ്റ് തുറന്നുകാട്ടുന്നത്. ജനം ആകെ അസ്വസ്ഥരായി-വേണ്ടപ്പെട്ടവരെ കാണാൻ സാധിക്കുന്നില്ല, പൊതു ചടങ്ങുകളില്ല, ഒരു പട്ടണത്തിലെ ജനങ്ങൾ മുഴുവൻ വീടുകളിൽ അടയ്ക്കപ്പെട്ടു. പ്ലേഗിനേക്കാൾ അവരെ അസ്വസ്ഥരാക്കിയത് ഈ ഏകാന്ത തടവ് ആയിരുന്നു. അധികാരവും ഉന്നതപദവിയുമൊക്കെ പ്ലേഗ് എന്ന രോഗത്തിനു മുന്നിൽ കീഴടങ്ങുന്നു. മരണത്തിൽ നിന്ന് ആരും രക്ഷ പ്പെടുന്നില്ല. മരുന്നു കണ്ടുപിടിക്കാൻ ഒറാനിലെ ഡോക്ടർമാരും അവരെ പിന്താങ്ങുന്ന അധികാരവർഗ്ഗവും ശ്രമിക്കുന്നു.

ഇതിനിടയിൽ സ്ഥലവാസികളുടെ പാപങ്ങളാണ് ഈ വിപത്തിനു കാരണമെന്നുള്ള പാനിലക്സ് പാതിരിയുടെ പ്രസംഗം മുറിവിൽ മുളകരച്ചുതുപോലെയായി. തുടക്കം തന്നെ ഞെട്ടിക്കുന്നതായിരുന്നു. ” ഈ ദുരന്തം നിങ്ങൾ അർഹിക്കുന്ന ദൈവശിക്ഷയാണ്. ചരിത്രത്തിലെ ഇത്തരം ആദ്യ ദണ്ഡനം യഹോവ തന്റെ ശത്രുക്കളെ സംഹരിക്കാൻ അയച്ചയതായാണ് രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നത്. ദൈവഹിതത്തിനെതിരെ പ്രവർത്തിച്ച ഫറവോനെ അവൻ മുട്ടുകുത്തിച്ചു . നിങ്ങൾ സ്വയം ആലോചിച്ചു നോക്കൂ. അവന്റെ സന്നിധിയിൽ മുഴങ്കാൽ മടക്കാതെ രക്ഷയില്ല. നീതിമാൻ ഭയക്കണ്ടതില്ല. പക്ഷെ പാപികൾ കരുതിയിരിക്കുക. വീശുമുറം അവന്‍റെ കയ്യില്‍ ഉണ്ടു; അവന്‍ കളത്തെ മുറ്റും വെടിപ്പാക്കി കോതമ്പു കളപ്പുരയില്‍ കൂട്ടിവെക്കയും പതിര്‍ കെടാത്ത തീയില്‍ ഇട്ടു ചുട്ടുകളകയും ചെയ്യും. ഇവിടെ കൂടുതലും പതിരാണ് ഞാൻ കാണുന്നത്; വിളിക്കപ്പെട്ടവരോ അനേകം, തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടവർ ചുരുക്കം. എങ്കിലും ഈ ദുരന്തം ദൈവം ആഗ്രഹിച്ചതാണെന്നു ഞാൻ കരുതുന്നില്ല. ഇത് നിങ്ങൾ ക്ഷണിച്ചു വരുത്തിയതാണ്. ദീർഘകാലം നിങ്ങൾ ദൈവത്തെ മറന്നു പാപത്തിൽ മുഴുകി, ദീർഘമായി അവൻ നിങ്ങളോടു ക്ഷമിച്ചു; അവന്റെ ദയയും കരുണയും നിങ്ങൾ ധാരാളമായി അനുഭവിച്ചു; ഒന്നും വിലക്കപ്പെട്ടതായി നിങ്ങൾ കണ്ടില്ല. അല്പം അനുതാപം മാത്രമേ വേണ്ടിയിരുന്നുള്ളു, എല്ലാ പാപങ്ങളും അവന്റെ മഹാ ദയയിൽ ഒഴുകിപ്പോയെനെ. അവൻ ദീർഘക്ഷമയുള്ളവൻ. കരുണ നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളോടെ ഈ പട്ടണത്തെ അവൻ വളരെക്കാലമായി കരുതിക്കൊണ്ടിരുന്നു. നിങ്ങളോ അവനെ അനുസരിച്ചില്ല. അവൻ മുഖം തിരിച്ചതിൽ ആശ്ചര്യപ്പെടാൻ ഒന്നുമില്ല. ദിവ്യപ്രകാശം നമ്മളിൽ നിന്നെടുത്തു കളഞ്ഞു. ഇപ്പോൾ നാം ഈ മഹാദുരന്തത്തിന്റെ കൂരിരുട്ടിലായിപ്പോയി. ഇത് ആൽമപരിശോധനക്കും മനസാന്തരത്തിനുമുള്ള സമയമാണ്. ഞായറാഴ്ച പള്ളിയിൽ പോയിക്കഴിഞ്ഞാൽ ബാക്കിയുള്ള ദിവസങ്ങളിൽ എന്തുമാകാം എന്ന് നിങ്ങൾ കരുതി. ചടങ്ങിനു മാത്രം ചില പ്രാർത്ഥനകളൊക്കെ കഴിച്ചു ദൈവത്തെ കബളിപ്പിക്കാമെന്നു നിങ്ങൾ കരുതി. പക്ഷെ ദൈവം നിങ്ങളിൽ നിന്നും കൂടുതൽ ശ്രദ്ധയും കൂടുതൽ സമയവും ആഗ്രഹിച്ചു. നിങ്ങൾ അവനോടൊപ്പം ഉള്ളത്രയും സമയം അവൻ നിങ്ങളോടൊപ്പമാണെന്നു മറക്കരുത്. അവനുവേണ്ടി സമയം മാറ്റിവയ്ക്കുക. ദൈവ സ്നേഹം ലഭിപ്പാൻ ഈ ഒരൊറ്റ മാർഗ്ഗമേയുള്ളു വെന്നതും ഓർത്തുവയ്ക്കുക. നിങ്ങൾക്കായി വാതിൽ തുറന്നിട്ട് വഴിക്കണ്ണുമായി കാത്തിരുന്ന ക്ഷീണിച്ചവൻ പ്രതികാരമായി അയച്ച ശിക്ഷയാണ് ഇപ്പോൾ അനുഭവിക്കുന്നത്. പ്രിയപ്പെട്ടവരേ ചരിത്രം ഇത് തന്നെയാണ് നമ്മെ പഠിപ്പിക്കുന്നത്. അവനോടു മറുതലിച്ച ജനനത്തെയെല്ലാം ശിക്ഷിച്ച കഥകൾ – കയീനും അവന്റെ സന്തതികളും, സൊദോം ഗൊമോറയിലെ നിവാസികൾ, ഇയ്യോബും ഫറവോനും – ദൈവഹിതത്തിനെതിരെ ഹൃദയം കഠിനമാക്കിയവരുടെ കഥകൾ. പുറം ലോകവുമായി ബന്ധപ്പെടാനാകാതെ ഈ പട്ടണത്തിന്റെ വാതിലുകൾ അടയ്ക്കപ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ നിങ്ങളും ഏതാണ്ട് അവരെപ്പോലെയായി. എന്തിനൊക്കെ മുൻഗണന കൊടുക്കണമെന്ന് നിങ്ങൾക്ക് തീരുമാനിക്കാം. ഞാൻ എന്താണ് പറഞ്ഞു വരുന്നതെന്ന് അറിയാൻ നിങ്ങളിൽ പലർക്കും ആകാംക്ഷ ഉണ്ടാവും. ഒട്ടും സംശയം വേണ്ട ഈ കാർമേഘത്തിനുള്ളിലും ഞാൻ മിന്നുന്ന ശോഭ കാണുന്നു. പ്രതീക്ഷയുടെ രജത രേഖ. രക്ഷയുടെ ഇടുങ്ങിയ മാർഗ്ഗം ഇവിടെ തെളിയുന്നു. ദൈവത്തിന്റെ മഹാദയ നമ്മെ ഓർമിപ്പിക്കുന്നത് എല്ലാത്തിലും നന്മയും തിന്മയും, കോപവും ദയയും, ദുരന്തവും രക്ഷയും ഉണ്ടെന്നുള്ളതാണ്. മരണത്തിലേക്ക്‌ തള്ളിവിടുന്ന ഈ മഹാമാരി രക്ഷയുടെ മാർഗം കൂടെയാണ്. നൂറ്റാണ്ടുകൾക്കു മുൻപ് അബിസ്സീനിയയിലെ ജനം നിത്യജീവനിലേക്കുള്ള വഴിയായാണ് പ്ലേഗിനെക്കണ്ടത്. രോഗം വരാത്തവർ പോലും മരിച്ചവരുടെ പുതപ്പുകൾ എടുത്തു സ്വയം മൂടി മരണത്തെ വരിക്കുമായിരുന്നു.അങ്ങനെ നിങ്ങൾ ചെയ്യണമെന്നല്ല ഞാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്. അനാദികാലത്തിനു മുൻപുതന്നെ ഓരോരുത്തരുടെയും ജീവിതകാലം നിർണയപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു. അതിനു വിപരീതമായി മനുഷ്യൻ ചെയ്യുന്നതും ദൈവ വിരോധമാണ്. എങ്കിലും ആ അബിസ്സീനിയൻ വിശ്വാസികളുടെ തീക്ഷണത ഈ അവസരത്തിൽ നിങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കണം. നമ്മുടെ യുക്തിക്കു നിരക്കാത്തതാണെങ്കിലും ദുരന്തങ്ങളുടെ ഇരുളിൽ വിശ്വാസത്തിന്റെ ഒരു ചെറുതരി വെട്ടമാണ് അത് നമ്മെ കാട്ടി തരുന്നത്… രക്ഷയിലേക്കു വഴി കാണിക്കുന്ന നേരിയ വെളിച്ചം….കൂരിരുൾ താഴ്വരയിൽ നിന്ന് ജീവന്റെ ഉറവയിലേക്കു നയിക്കുന്ന വെളിച്ചം….തിന്മയെ നന്മയാക്കുന്ന ദൈവത്തിന്റെ അദ്‌ഭുത പ്രവർത്തി. എന്റെ പ്രിയ ജനമേ, നമുക്ക് ദൈവം നൽകുന്ന ഏറ്റവും വലിയ സാന്ത്വനം ഇതാണ്. നിങ്ങൾ ഈ ദേവാലയത്തിന്റെ പടികൾ ഇറങ്ങി വീടുകളിലേക്ക് മടങ്ങുമ്പോൾ ഈ സന്ദേശം നിങ്ങളുടെ ഹൃദയങ്ങളെ ആശ്വസിപ്പിക്കട്ടെ. “

പാതിരിയുടെ “പാപത്തിന്റെ തിയറി” ഡോക്ടർ റിയോക്സിനെപ്പോലെ വിവരമുള്ളവർ പലരും എഴുതി തള്ളി. സ്വകാര്യ ശിക്ഷയല്ല മറിച്ച് ഇതൊരു സാമൂഹ്യ വിപത്താണെന്നവർക്കു ബോദ്ധ്യമായി. ഈ തിരിച്ചറിവ് രോഗ നിർമ്മാർജ്ജനത്തിനുള്ള നടപടികളുമായി മുന്നോട്ട് പോകുവാൻ അവർക്ക് ഊർജം പകർന്നു. പാപമെന്തെന്നു പോലുമറിയാത്ത ഒരു നിഷ്ക്കളങ്ക ബാലന്റെ ദയനീയ മരണത്തിനു സാക്ഷിയായ ഡോക്ടർ റിയോക്സ് പാതിരിയോട് ഉത്തരം കിട്ടാത്ത ചോദ്യങ്ങൾ ചോദിക്കുന്നു. ഈ സംഭവം പാതിരിയുടെ വിശ്വാസത്തിന്റെ അടിത്തറയും പിടിച്ചുലയ്ക്കുന്നു. തുടർന്ന് നേരത്തെ ചെയ്ത പ്രസംഗത്തിലെ തിയറി തിരുത്തിക്കൊണ്ട് അദ്ദേഹം വീണ്ടും തന്റെ ജനത്തെ അഭി സംബോധന ചെയ്യാൻ മടിക്കുന്നില്ല.

“ വിശ്വാസത്തെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം കടുത്ത പ്രതിസന്ധിയിലാണ് നാമിപ്പോൾ എത്തി നിൽക്കുന്നത്. വലിയ പരീക്ഷകളെയാണ് നാം നേരിടുന്നത്. ഒന്നുകിൽ എല്ലാം വിശ്വസിക്കുക അല്ലെങ്കിൽ എല്ലാം തള്ളിപ്പറയുക. മഹാമാരികളുടെ നടുവിലെ മതവിശ്വാസവും സാധാരണ സമയങ്ങളിലെ വിശ്വാസവും ഒന്നല്ലെന്നും പറയേണ്ടി വരുന്നു. സന്തോഷ കാലങ്ങളിൽ മനുഷ്യർ ആഹ്ലാദിക്കണമെന്നു ദൈവം ആഗ്രഹിക്കുന്നുണ്ടാവും പക്ഷെ മഹാദുരന്തങ്ങൾ മനുഷ്യന്റെ സഹനങ്ങൾക്കപ്പുറമാവുന്നു. “ഒന്നുകിൽ എല്ലാം അല്ലെങ്കിൽ ഒന്നുമില്ല” ഇതാണ് ഇന്നത്തെ അവസ്ഥയിൽ ദൈവം നമ്മെ പഠിപ്പിക്കുന്ന ഏറ്റവും വലിയ പാഠം.ചില നൂറ്റാണ്ടുകൾക്കു മുൻപ് ഒരു ദൈവ നിഷേധി ശുദ്ധീകരണസ്ഥലം ഇല്ല എന്ന് വാദിച്ചു. ഒന്നുകിൽ സ്വർഗം അല്ലെങ്കിൽ നരകം, നിത്യരക്ഷ അല്ലെങ്കിൽ നരക ശിക്ഷ. ഈ അഭിപ്രായം ദൈവശാസ്ത്രത്തിനു നിരക്കുന്നതല്ല. ഒന്ന് നിർത്തിയിട്ടു വീണ്ടും പാനിലക്സ് പ്രസംഗം തുടർന്നു.”ഒന്നുകിൽ എല്ലാം” എന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞത് വാച്യാർത്ഥത്തിൽ നിങ്ങൾ എടുക്കരുത് – വെറും വിനയമോ, ത്യാഗമോ അല്ല അതുകൊണ്ടു ഞാൻ ഉദ്ദേശിച്ചത്. സ്വയം പരിപൂർണ്ണ സമ്മതം കൊടുത്ത ഒരുതരം നാണംകെട്ട കീഴടങ്ങൽ. ആ പിഞ്ചു ബാലന്റെ സഹനവും മരണവും നാണംകെട്ട കീഴടങ്ങൽ തന്നെ, ദൈവഹിതത്തിനു കീഴടങ്ങൽ. ഒരു ക്രിസ്ത്യാനിക്ക് ഇത്തരം ദുരന്തങ്ങളെ അങ്ങനെയേ നോക്കികാണാനാവൂ. എല്ലാം കണ്ണടച്ച് വിശ്വസിക്കുക. എല്ലാം നന്മയ്ക്കായി എന്ന് കരുതുക. ദുരന്തങ്ങൾ ദൈവ വിധികളായി കാണുക. ഫ്രാൻസിലെ അതിഭീകരമായ പകർച്ചവ്യാധിയിൽ എൺപത്തൊന്നു പുരോഹിതരടങ്ങുന്ന ഒരു മഠത്തിലെ അന്തേവാസികൾ ഒന്നൊന്നായി മരിച്ചു വീണപ്പോൾ അവസാനത്തെ നാലുപേരിൽ മൂന്നു പേരും അവിടന്ന് പലായനം ചെയ്തു. പക്ഷെ ഒരാൾ മാത്രം സധര്യം നിലകൊണ്ടു.” പ്രസംഗ പീഠത്തിൽ മുഷ്ടി ചുരുട്ടി ഇടിച്ചു കൊണ്ട് പാനിലക്സ് ശബ്ദമുയർത്തി തുടർന്നു: “നമ്മളോരോരുത്തരും അങ്ങനെയാവണം. എഴുപത്തേഴു സഹപ്രവർത്തകർ തൊട്ടരികിൽ മരിച്ചു വീണിട്ടും, മൂന്നു പേർ പലായനം ചെയ്തിട്ടും ഉറച്ചു നിന്ന ആ മനുഷ്യനെപ്പോലെ. ഈ ഇരുളിലും തപ്പി തടഞ്ഞാണെങ്കിലും നമ്മൾ മുൻപോട്ടു പോയെ മതിയാവൂ. വിഷൂചിക പടർന്നു പിടിച്ചപ്പോൾ എല്ലാ സാധന സാമഗ്രികളുമായി തന്റെ അരമനയിൽ രഹസ്യജീവിതത്തിനു ശ്രമിച്ച ഫ്രാൻസിലെ ബിഷപ്പിനെ ഈ അവസരത്തിൽ ഓർമ്മിക്കുന്നത് നല്ലതാണ്. രോഷാകുലരായ ജനം രോഗം വന്നു മരിച്ചവരുടെ ശവശരീരങ്ങൾ അരമന വളപ്പിലേക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞു. സാധാരണക്കാരോടൊപ്പം നിൽക്കാതെ ഒറ്റപ്പെട്ടു രക്ഷപ്പെടാമെന്നു കരുതുന്നത് വിഡ്ഢിത്തമാണ്. ഈ മഹാമാരിയിൽ നിന്നും ആരും അങ്ങനെ രക്ഷപ്പെടാമെന്നു കരുതരുത്. നമ്മുടെ മുൻപിൽ രണ്ടു വഴികളെ ഉള്ളു – ദൈവത്തെ സ്നേഹിക്കുക അഥവാ ദൈവത്തെ വെറുക്കുക . ദൈവത്തെ വെറുക്കാൻ നമുക്ക് സാധിക്കുമോ? ഇത്തരം അവസരങ്ങളിൽ ഉരുത്തിരിയുന്ന ദൈവസ്നേഹം ആഴത്തിലുള്ളതാണ്. സ്വയം സമർപ്പിച്ച് അവന്റെ മുൻപിൽ കീഴടങ്ങുന്ന സ്നേഹം. നിഷ്കളങ്ക ബാലരുടെ മരണത്തെ ന്യായീകരിക്കാൻ ഇങ്ങനെയുള്ള ദൈവ സ്നേഹം ഉണ്ടെകിലേ സാധ്യമാവൂ. മനുഷ്യന്റെ ചിന്തകൾക്കപ്പുറമായ ദൈവസ്നേഹമാണത്. കയ്പുള്ളതാണെങ്കിലും ദൈവയിഷ്ടം നമ്മുടെ ഇഷ്ടമാകുന്ന ദൈവ സ്നേഹം. ഈ ഉറച്ച വിശ്വാസമാണ് എനിക്ക് നിങ്ങളോടു പങ്കു വെക്കാനുള്ളത്. അങ്ങനെ വിശ്വസിക്കുമ്പോൾ എല്ലാം ശരിയായ കള്ളികളിൽ വന്നു വീഴുന്നു. മനുഷ്യന്റെ കാഴ്ചപ്പാടിൽ ക്രൂരമെന്നു തോന്നാം, പക്ഷെ ദൈവം എല്ലാം ആത്യന്തികമായ നന്മക്കു ചെയ്യുന്നു. പ്രത്യക്ഷത്തിൽ അന്യായമെന്നു തോന്നുന്നിടത്തു സത്യത്തിന്റെ വെളിച്ചം പകർന്നു കിട്ടുന്നു. ഒരു പാപവും ചെയ്യാത്തവരുടെ മരണം ക്രിസ്ത്യാനിയെ ഒന്നുകിൽ ഒന്നും ചോദ്യം ചെയാത്ത മൂക വിശ്വാസിയാക്കുന്നു, അല്ലെങ്കിൽ കറതീർന്ന അവിശ്വാസിയും” .

രോഗത്തിനടിമപ്പെടുന്ന അദ്ദേഹം ഡോക്ടറെക്കാണാൻ കൂട്ടാക്കുന്നില്ല കയ്യിൽ ഇറുക്കിപ്പിടിച്ചു ക്രൂശിത രൂപവുമായി വിടചൊല്ലുന്ന പാതിരിയുടെ മരണകാരണം പ്ലേഗ് ആണോ എന്ന് സംശയമാണ്. “Doubtful Case” എന്നാണ് ഡോക്ടർ റിയോക്സ് ഔദ്യോഗികമായി രേഖപ്പെടുത്തിയത്. പല കഥാപാത്രങ്ങളുടെയും ജീവിത വീക്ഷണം മാറ്റി മറിക്കുന്നതാണ് പ്ലേഗിന്റെ ഇതിവൃത്തം. മഹാമാരി അടങ്ങുന്നതോടെയാണ് നോവൽ അവസാനിക്കുന്നത്. കഥാപാത്രങ്ങളുടെ ജീവിതഗതിയും അപ്പോഴേക്കും മാറി മറഞ്ഞു. ഉന്മാദത്തിലേക്കു നീങ്ങി തെരുവിലിറങ്ങി തലങ്ങും വിലങ്ങും വെടിയുതിർക്കുന്ന കൊട്ടാഡ്, രോഗത്തിൽ നിന്നും മുക്തി നേടി പുതുജീവിതത്തിലേക്കു പ്രവേശിക്കുന്ന ഗ്രാൻഡ്, മറ്റുള്ളവരെ മരണത്തിൽ നിന്നും രക്ഷിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും അവസാനം മരണത്തിനു കീഴടങ്ങുന്ന റ്റാറൂ, വരെ പെട്ടന്ന് സാധാരണ ജീവിതതിലേക്കു മടങ്ങുന്ന പൊതുജനം. ദുരിതങ്ങളുടെയും അതിജീവനത്തിന്റെയും നാൾവഴികളുടെ കഥയാണ് ദി പ്ലേഗ് .

Reading Maketh a Full Man, Conference a Ready Man and writing an Exact Man

I was never a “birthday boy” and seldom do I celebrate my birthday, though a few around me remind me of the glorious occasion, the day after India turned a full republic..a very important year as that. Birthdays to me are normal days of the week. I can never imagine wasting my time planning for celebrations, then executing it and finally blowing off the candles. All these look childish and bogus to me and when someone wishes “Happy Birth Day” I would like to reply “Bah Humbug” like Ebenezer Scrooge. And getting older by one more year is no occasion to celebrate either. Celebrations need victories and I haven’t done anything special to celebrate. By Malayalam era it falls on one particular day, Gregorian calendar it is another day and it is yet another day by the star under which your are born. That doesn’t make sense. In fact the only day worth celebrating is the day you are born, your real birth day, the day you started business in this world. Well! my daughter thinks otherwise and she decides this birthday is something special and flies down from Mumbai unannounced. And my daughter in law composes a poem, rather a paean.

Since many of my friends and relatives, who crossed this milestone had celebrated it in a big way, with great reluctance I agreed for a small prayer at home with family and just a few other close friends. But a formal prayer demands someone to lead us in prayer and that is how our Student Chaplain Rev.Vineeth Mathew Achen, a genuine priest in theory and practice, and his sweet Baskiama Seba Kochamma were invited. Knowing about my love for books, Achen thoughtfully presented two books – Ethirpokku by Joy Mathew and The Namesake by Jumpa Lahiri. The books were not only a gift for an eager reader but a memorable present that can last for ever as it was signed not only by Achen and Kochamma but by their little angel Joanna too who had passed away in a tragic accident a few months ago.

I reserved The Namesake for serious reading and started off with Joy Mathew. Half way through this book was this reference about “Koottu” another book authored by Boby Jose Kattikkatt, a Capuchin monk. I left Joy Mathew and ordered Koottu over Amazon which promptly arrived the very next day. Here is what Joy Mathew has to say on the book:

“യാത്രകളിൽ ‘കൂട്ട്’ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും വായിക്കാൻ തുടങ്ങിയത് ഏറെ കഴിഞ്ഞാണ്. വായിച്ചുതുടങ്ങിയപ്പോഴോ പുസ്തകം താഴെ വയ്ക്കാൻ തോന്നിയതുമില്ല ആഴത്തിലുള്ള വായന നൽകിയ അറിവിന്റെ , അലിവിൻറെ, സൗഹൃദത്തിന്റെ, ചങ്ങാത്തത്തിന്റെ ഉദാത്തമായ സ്നേഹത്തിന്റെ വെളിപാട് പുസ്തകമാണ് ഈ കൂട്ട്.. ഇത്രയേറെ എന്നെ കൊതിപ്പിച്ച പുസ്തകം അടുത്ത കാലത്തു ഞാൻ വായിച്ചിട്ടില്ല. നെരൂദയും കസാന്ത്സാക്കീസും, ദസ്തയേവിസ്കിയും സച്ചിദാനന്ദനും സുഗതകുമാരിയും ഫെല്ലിനിയും ചാപ്ലിനും ഗാന്ധിയും രാമനും കൃഷ്ണനും ഇതിഹാസങ്ങളും കയറിയിറങ്ങി നാം ഒരു തീരത്തണയുന്നു. സ്നേഹമെന്ന അലിവിൻറെ തീരത്ത്.”

Joy Mathew is bang on. I read the book in one go and can undoubtedly recommend that this is perhaps one of the best books in Malayalam that goes in to the deeper meanings of friendships of all hues including that with God and Nature. Friendship or koottu is the essence of life that pulls you on. To overcome the killing solitude or loneliness one has to necessarily build bridges of friendship and the book celebrates that with beautiful imageries and frequent bits of intelligent humour.

My birthday celebration was worth the troubles thanks to this classic book – almost a treatise on friendship and strange is the route it has taken to reach me..thorough Vineeth Mathew Achen, through Joy Mathew and finally Amazon. As Joy Mathew himself writes; “അതങ്ങനെയാ ജോയി, ചില മനുഷ്യരിലൂടെയേ ചില കാര്യങ്ങൾ മറ്റുള്ളവരിൽ എത്തുകയുള്ളൂ.”

Life is But Moments

(Thenmala, Palaruvi, Sundarapandiapuram)

Travelling, often puts things in perspective. It allows one to realize that there are far bigger things in life than our everyday problems. So what if the WiFi is slow or your quirky neighbour has again dumped waste on the wayside. Travelling allows you to see that the world is not always about you or your neighbour. We had been travelling quite a lot and the thing we love most about travel is that exciting break from the routine. Almost an year has gone by since our last trip to Srilanka and that is far too long to put away our travel bags. Some injudicious engagements I had taken upon myself, tied us down and now all I could think of was a weekend getaway. Hence I considered options that were within driving range without much concern for the destination.And that’s how Sundar, a young entrepreneur, a keen golfer and a good friend, came to my mind. I was aware of his ongoing resort project at Thenmala tucked in the tapering slopes of the Western Ghats close to the Shendurney Wild Life Sanctuary. Having known the person, his tastes, his love for the environment and ecology, I could well imagine the priorities he might have set for his dream project. And we were not disappointed either.

Thenmala Ecoresort

Thenmala which is just two hours’ drive from Trivandrum, is almost our backyard but the entire topography changes once we get ahead of Palode. We are almost into the forest mode with thick vegetation all around and occasional dense forests. There was hardly any traffic and that makes driving enjoyable for someone on a laid back pleasure trip. With no signboards of the Resort on the way and not even a visible one on the beautiful architectural building housing the front office and the restaurant, guests will find it difficult to locate ‘Thenmala Ecoresort’,in spite of its proximity to the Kollam-Tenkasi Highway. The Resort is in the final stages of completion and we are told that all the promotions including signboards, website, brochures etc. will be made available only after the official opening and until then it is just word of mouth,which appears good enough. Though it is not yet officially inaugurated we were surprised to find most of the things in place, well-appointed cottages for families, dormitories for groups, amphitheater for cultural programs, poolside venue for campfire, a craggy tree house, a challenging walking trail and even a few cages and coops housing rabbits, turkeys and geese. Peacocks and monkeys casually saunter in from the nearby forest to entertain the guests. External mud coating on the cottages, dried grass on the rooftops and captive solar panels validate the emphasis on eco-preservation. The view of the enchanting hills from the cottages are breathtaking with the enveloping mist, more so when it is drizzling.

Palaruvi

Shendurney is an ideal destination for those who are passionate about trekking. There are different options such as a soft trek along the reservoir bank, full day trekking for about 18 kms accompanied by forest guards and the independent route taking the rough road to Rosemala, a valley that unfolds like rose petals. Though we decided on Rosemala with its beautiful rocky forest road, the lumbar strain was too much to ignore forcing us to abandon it half way for the easier option of Palaruvi, which is only 16 kms from Thenmala. To control the crowd Forest Department is not allowing private vehicles beyond a point. Tourists in small groups are then taken in minibuses operated by Thenmala Forest Development Agency. As soon as you alight from the bus you get a glimpse of the milky stream cascading down at a distance, but to reach the stream one has to trek further through the slippery rocks and the tiled steps beyond. But once you reach the kalmandam, a raised platform almost in line with the hilltop where the falls take its origin, the view is stunning. The surrounding mist clad blue hills and the green valleys make a dazzling backdrop to the muffled roar and the gush of foam, making it a picture perfect combination for a video shoot. Many bathe downstream trusting in the medicinal properties of the water that has taken its course through the labyrinthine root systems of the herbs of Aryankavu forests. There are remnants of old glory strewn around like a dilapidated stable with individual stalls for keeping horses dating back to late 1800s, evidence enough to prove that this could have been a resting place for the Travancore royalty en route to their holiday home at Courtallam.

Sundarapandiapuram

By then,Gandhi Lal of Thenmala Ecoresort took over as our driver cum guide and we were more than glad to let him take on a dual role, as we did not want to waste time asking for directions at every junction as some of these remote places are still not mapped on Google. Palaruvi to Sundarapandiapuram is about 40 kilometres but it takes more than an hour as the roads get narrower once we deviate from the highway. Ever since I saw a travelogue on this pastoral village of vast sunflower fields it was in my bucket list of must-see places. Unfortunately, the harvesting season was just over and there was only a tiny bit of private patch left. Seeds are sown towards the end of June and in about 100 days the flowers are in full bloom ripe enough to be harvested. Sunflower seeds are primarily used for making edible oil, though its health benefits when taken whole are well known. Many nutrients are packed in to this tiny seed making it one of the healthiest foods in the world, often prescribed as an immune booster and natural anti-oxidant. The farmers of Sundarapandiapuram have taken to sunflower cultivation only a decade ago though most of them continue with the traditional crops of rice, onions, coriander, maize etc. as well.

Anniyanpara

On our way to the sunflower fields,,Gandhilal stopped our car by a huge unimpressive rock in the middle of a wide expanse of paddy fields and water bodies and we were wondering whether to get off or not. But when he told us about the filmy history of the place we thought it worthwhile to climb and see what was up there. Tamil films like Anniyan, Roja, Mudhalvan and Malayalam films such as Soothradharan and Kalabham were shot here among many others. The song sequence of “randakka, randakka” was entirely filmed on this rock and the fields nearby. On some of the big boulders faces of Rajnikant, Kamal Haasan and MGR were painted and we could see a few youngsters taking selfies with their faded heroes in the background. More than the rock art, it was the unending fields guarded by rotating windmills and an array of hillocks on one side and the water bodies with migratory flocks of pelicans, flamingos and cranes on the other that arrest your attention.

Border Chicken

Good food knows no borders. Our friend back in the city had reminded us about the string of wayside eateries at Shenkottai famous for their chicken and quail dishes, popularly known as border chicken named so because truck drivers took a break at the toll gate of yesteryears at the border between Tamilnadu and Kerala. Being a Sunday all these food joints were open during lunchtime and were crowded too. It was around two in the afternoon that we reached Shenkottai and were ravenous after the five-hour drive. We settled for Rahmath the most popular Parotta Stall which is a landmark in the culinary landscape of the junction. There is a saying in Shenkottai that no matter what time of the day it is you cannot avoid this place even if you try. Conversations take a back seat here, all are busy gobbling down the soft chicken legs, the spicy biriyani or the fluffy parottas. There is hardly any time for niceties; you share the table with strangers, eat, dump the plantain leaf in which you have eaten in the bin and quickly make way for the dozens waiting for a seat. Like the sunflower fields and the Courtallam falls,Border Chicken too is an enticing tourist attraction here.

Back at the Resort our host had already made arrangements for an evening boating in the Thenmala reservoir followed by the Musical Fountain and the light and sound show. The Musical Fountain was a bit of a disaster as the elegantly dancing fountains were totally out of sync with the blaring popular film songs. The light and sound show was educative about the locally endemic species of the flora and fauna of Shendurney Wild Life Sanctuary, a unique eco-system with a nomenclature,Freshwater Myristica Swamp Forest.

The thing to remember about a weekend getaway is that most of the fun is inexploring a new place and selecting trails of your taste, away from the distractions and challenges of everyday life. It doesn’t always have to involve an expensive, luxurious stay or a tailormade weekend. Just focus on your fascinations and then plan around whenever a break is possible. You can make memories and romance almost anywhere you go.

Maradu Flats- Our Collective Conscience is at Fault

മരട് ഫ്ലാറ്റ് പ്രശ്നത്തിൽ ആരാണ് കുറ്റക്കാർ.. റിയൽ എസ്റ്റേറ്റ് ഭീമന്മാർ? സർക്കാർ ഏജൻസികൾ? തദ്ദേശ സ്വയംഭരണ സ്ഥാപനങ്ങൾ? ഫ്ലാറ്റ് ഉടമകൾ? ഫ്ലാറ്റ് വാങ്ങാൻ കടം കൊടുത്ത ബാങ്കുകൾ? നീതിന്യായ വ്യവസ്ഥ? മാദ്ധ്യമങ്ങൾ? പൊതു മനസാക്ഷി? ഒരു വിധത്തിൽ പറഞ്ഞാൽ ഇവയെല്ലാം ഉത്തരവാദികളാണ്..ഏറ്റക്കുറച്ചിലുകൾ ഉണ്ടാകുമെന്നു മാത്രം. എങ്കിലും ഒന്നാം പ്രതിയായി പൊതു മനസാക്ഷി (Collective Conscience) തന്നെയാണെന്ന് നിസ്സംശയം പറയാം. സ്വർണ്ണ ചേന തുടങ്ങി സോളാർ പാനൽ വരെ അനർഹമായ ഏതെങ്കിലും ലാഭമുണ്ടെന്നു തോന്നിയാൽ നമ്മൾ അവിടെ ചാടി വീഴും, പൊങ്ങച്ചം നമ്മുക്ക് അലങ്കാരമാണ്, അത് ചൂഷണം ചെയ്യാൻ നമ്മൾ മന്ദബുദ്ധികളെപ്പോലെ നിന്നുകൊടുക്കും, ഫ്ലാറ്റ് വാങ്ങി പൂട്ടിയിടുന്നതും നമുക്കൊരു സുഖമാണ്. വസ്തു കൈമാറ്റം ചെയ്യുമ്പോൾ ആധാരത്തിൽ വിലകുറച്ചു കാണിക്കുക എന്നുള്ളത് ഏതാണ്ട് നാട്ടു നടപ്പാണ്. സ്വന്തം കാര്യം വരുമ്പോൾ മനസാക്ഷി പണയം വയ്ക്കാൻ നമുക്കൊരു മടിയുമില്ല. പുറമെ മേനി നടിക്കുമെങ്കിലും വ്യക്തി ജീവിതത്തിൽ ആർജവവും, സത്യസന്ധതയും ധർമ്മ നീതിയും ഒക്കെ നമുക്കന്യമാണ്‌. Integrity is doing the right thing even when no one is watching. അതാണ് നമുക്കില്ലാത്തതും.

പറഞ്ഞു വന്നത് വസ്തു കൈമാറ്റമാണ്. മരട് പ്രശനം ആത്യന്തികമായി നമ്മെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നതും വസ്തു കൈമാറ്റത്തിന്റെ ബാലപാഠങ്ങൾ ആണ്. നമ്മുടെ നിയമ വ്യവസ്ഥയുടെ പശ്ചാത്തലം ബ്രിട്ടിഷ് നിയമങ്ങളാണെങ്കിലും അതിന്റെ നല്ല വശങ്ങൾ പലതും ഇന്നും നമുക്കുൾക്കൊള്ളാനായിട്ടില്ല. വളരെ ചെറിയ ഒരു അതിർത്തി പ്രശ്നത്തിൽ ബ്രിട്ടനിലെ ലിവർപൂളിൽ മകൻറെ വീട് കച്ചവടം ഏതാണ്ട് ഒരു വർഷത്തോളം ഉടക്കി നിന്ന് പോയത് എനിക്ക് നേരിട്ട് അറിവുള്ള ഒരു കേസാണ്. വിൽപ്പനക്ക് വച്ച വീടിന്റെ ഒരു വശത്തു അയൽക്കാരൻ തന്റെ കാർ പാർക്കു ചെയ്യുന്ന പതിവുണ്ടായിരുന്നു. മകനാകട്ടെ ആസ്ഥലം തന്റെ വസ്തുവിന്റെ പരിധിയിൽ വരുന്നതാണെന്ന് ഉറപ്പും ഇല്ലായിരുന്നു. സിറ്റി കൌൺസിൽ രേഖകളിൽ ആ സ്ഥലം മകന്റേതു തന്നെയായിരുന്നു. പക്ഷെ അയൽക്കാരൻ നമ്മുടെ നാട്ടിലുള്ളതുപോലെ തന്നെ ഈസ്‌മെന്റ് അവകാശം ഉന്നയിച്ചു. ഇതാണ് വിൽക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ പൊല്ലാപ്പായത്. മകൻ അത് വിട്ടുകൊടുക്കാൻ തയാറായെങ്കിലും നിയമോപേദശർക്കു അത് അംഗീകാര്യം അല്ലായിരുന്നു. ഇടപാട് നീണ്ടുപോയെങ്കിലും അവസാനം ഒരു പ്രശ്നങ്ങളുമില്ലാതെ നിയമാനുസരണം തന്നെ പ്രശ്ന പരിഹാരവുമായി.

ഇതിന്റെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ ഇംഗ്ലണ്ടിലെ വസ്തു കൈമാറ്റം നമുക്ക് എങ്ങനെയാണ് മാതൃകയാകേണ്ടത് എന്ന് അറിഞ്ഞിരിക്കുന്നത് നന്നായിരിക്കും. എല്ലാ വസ്തുക്കളുടെയും നടപ്പു വില പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിട്ടുണ്ട് അതിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ നിങ്ങളുടെ വസ്തുവിന്റെ വില എസ്റ്റേറ്റ് ഏജന്റ് മുൻകൂട്ടി കാണാക്കാക്കി നിങ്ങൾക്ക് ശരിയായ ഒരു ധാരണ തരും. ഇതിൽ യാതൊരു തട്ടിപ്പിനും ഇടമില്ല. വാങ്ങുന്നയാളും വിൽക്കുന്നയാളും ഈ ഏജന്റിനെ സമീപിക്കുന്നു. അവർ ഇരുകൂട്ടർക്കും സോളിസിറ്ററിനെ യും കൺവേയൻസറിനെയും ഇടപാട് ചെയ്തു തരും. വേണമെങ്കിൽ ഇടപാടുകാർക്ക് സ്വന്തമായും സോളിസിറ്ററിനെ കണ്ടെത്താം. പക്ഷെ എല്ലാ കൈമാറ്റങ്ങൾക്കും മുന്നോടിയായി ഈ നിയമ പരിശോധന അനിവാര്യമാണ്. വസ്തു പലപ്പോഴും മോർട്ടഗേജുകൾ ഉള്ളതാവും അങ്ങനെയെങ്കിൽ മോർട്ടഗേജിന്റെ വിവരങ്ങളും നിയമ പരിശോധനക്ക് വിധേയമാകും. വാങ്ങുന്നയാൾ പുതിയ മോർട്ടഗേജിനു പോകുകയാണെങ്കിൽ ബാങ്കിന്റെ നിയമവിഭാഗവും രേഖകൾ പരിശോധിക്കും. ആരും ആരെയും തട്ടിപ്പിന് ഇരയാക്കുന്നില്ല. നടപടികൾ എല്ലാം സുതാര്യവും വ്യക്തവുമാണ്. അമിത ലാഭം ആർക്കും ഇല്ല, അമിത നഷ്ടവും.

അറിവില്ലായ്മ അലങ്കാരമാവുമ്പോൾ

An Inquiry in to into the New Age Careers

കഴിഞ്ഞ ദിവസം തലസ്ഥാനത്തെ ഒരു പ്രവേശന പരീക്ഷാ കേന്ദ്രത്തിൽ നിന്ന് (KEAM 2019) പുറത്തിറങ്ങുന്ന ജനസഞ്ചയത്തിന്റെ ഗതാഗത കുരുക്കിൽ പെട്ടതാണ് ഈ കുറിപ്പിന് കാരണം. പ്രതിവർഷം പതിനഞ്ചു ലക്ഷത്തോളം എഞ്ചിനീയറിംഗ് ബിരുദധാരികൾ പുറത്തിറങ്ങുമ്പോൾ ഏതാണ്ട് നാലു ലക്ഷം പേർക്ക് മാത്രമേ യോഗ്യതക്ക് അനുസരിച്ചുള്ള തൊഴിൽ ലഭിക്കുന്നുള്ളൂ എന്നിരിക്കെ ഇപ്പോഴും എഞ്ചിനീയറിംഗ് മേഖല ഇത്രയും വലിയ ആൾക്കൂട്ടത്തെ ആകർഷിക്കുന്നുണ്ടെന്നത് അത്ഭുതം തന്നെയാണ്. ഇന്ത്യയൊട്ടാകെ വിവിധ എഞ്ചിനീയറിംഗ് ശാഖകളിലായി ഏതാണ്ട് പതിനാറു ലക്ഷം സീറ്റുകളാണുള്ളത്. 2018 ലെ കണക്കനുസ്സരിച്ചു ഇതിൽ ഏതാണ്ട് പകുതിയോളം സീറ്റുകൾ ഒഴിഞ്ഞു കിടക്കുന്നു. എണ്ണൂറോളം കോളേജുകൾ അടച്ചു പൂട്ടിന്റെ വക്കിലുമാണ്. മാത്രമല്ല നിലവാരമുള്ള കോളജുകൾ പോലും പല ശാഖകളിലും സീറ്റുകൾ കുറയ്ക്കാൻ നിർബന്ധിതരായിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. കേരളത്തിലും സ്ഥിതി ഒട്ടും വിഭിന്നമല്ല. 18-19 അദ്ധ്യയന വർഷം സംസ്ഥാനത്തെ സ്വാശ്രയ എഞ്ചിനീയറിംഗ് കോളജുകളിൽ ആകെ സീറ്റുകളുടെ എഴുപത്താറ് ശതമാനം ഒഴിഞ്ഞു കിടന്നതായാണ് കണക്ക്.
സ്വാശ്രയ കോളേജുകൾ കൂണുപോലെ മുളച്ചു പൊങ്ങിയപ്പോൾ തൊഴിൽ അവസരങ്ങളും യോഗ്യത നേടിയ ബിരുദധാരികളും തമ്മിലുള്ള നിലവിലെ ഡിമാൻഡ് സപ്ലൈ സമവാക്യങ്ങൾ തിരുത്താൻ കഴിയാത്ത വിധം അസന്തുലിതമായി. ഈ പ്രതിസന്ധിയുടെ അടിസ്ഥാനപരമായ കാരണം ഗുണനിലവാരമില്ലാത്ത സ്വാശ്രയ എഞ്ചിനീയറിംഗ് കോളേജുകളുടെ അനിയന്ത്രിത വർദ്ധനയാണ്. പ്രതിക്കൂട്ടിലാകുന്നത് ലാഭം മാത്രം മുന്നിൽ കണ്ടുകൊണ്ട് തുടങ്ങിയ ഇത്തരം സ്ഥാപനങ്ങളും. നഴ്സറി സ്‌കൂൾ തുടങ്ങി വാടക ഗുണ്ടാ സംഘം വരെ ഒട്ടും പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത ഇടങ്ങളിൽ നമുക്ക് അവരെ ഉദ്യോഗാർത്ഥികളായി കാണാം
കുറച്ചു വർഷങ്ങൾക്കു മുൻപ് പുറത്തു വന്ന മക് കിൻസി റിപ്പോർട്ട് പ്രകാരം ഇന്ത്യയിലെ എഞ്ചിനീയറിംഗ് ബിരുദധാരികളിൽ “എംപ്ലോയബിൾ” ആയി കണ്ടത് ചെറിയൊരു ശതമാനം മാത്രമാണ്. യോഗ്യതയില്ലാത്ത അധ്യാപകർ, വേണ്ടത്ര അടിസ്ഥാന സൗകര്യങ്ങളിലാത്ത കോളേജുകൾ, സാങ്കേതിക വിഷയങ്ങൾ ഇംഗ്ലീഷിൽ പഠിക്കേണ്ടി വരുമ്പോൾ, ഭാഷ സ്വാധീനം തീരെ ഇല്ലാത്ത വിദ്യാർത്ഥികളും അധ്യാപകരും, സെമസ്റ്റർ പരീക്ഷകൾ കുടിശ്ശികയായി ഇടയ്ക്കു വച്ച് പഠനം മതിയാക്കേണ്ടി വരുന്നവർ എല്ലാം പ്രതിസന്ധിയുടെ ആക്കം വർദ്ധിപ്പിച്ചു.
2011-12 ൽ ടി സി സ് കമ്പനി 37000 വിദ്യാർത്ഥികളെ കാമ്പുസുകളിൽ നിന്നും കണ്ടെത്തി. ഏതാണ്ട് 30000 പേരെ കോഗ്നിസന്റ് കമ്പനിയും തിരഞ്ഞെടുത്തു. വെല്ലൂർ ഇൻസ്റ്റിറ്റ്യൂട്ട് ഓഫ് ടെക്നോളജി, അമൃത വിശ്വ വിദ്യാപീഠം തുടങ്ങിയ സ്ഥാപങ്ങളിൽ നിന്ന് കമ്പനികൾ ആയിരക്കണക്കിന് വിദ്യാർത്ഥികളെ തിരഞ്ഞെടുത്ത വർഷങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു. അങ്ങനെയുള്ള വിപുലമായ റിക്രൂട്ട്മെന്റ്കൾ ഇപ്പോൾ വിദൂര സ്വപ്നം മാത്രം.
കാരണങ്ങൾ പലതുണ്ട്. താരതമ്യേന വൈദഗ്ധ്യം കുറഞ്ഞ തൊഴിലുകൾ പുറം രാജ്യങ്ങളിലേക്ക് കരാർ നൽകുന്നത് അമേരിക്ക പോലുള്ള വികസിത രാജ്യങ്ങൾ ഏതാണ്ട് നിർത്തലാക്കി. എന്നാൽ ഉയർന്ന യോഗ്യതയും നൈപുണ്യവും ആവശ്യമുള്ള തൊഴിൽ അവസരങ്ങൾ ഇപ്പോഴും ധാരാളം നിലവിലുണ്ടെന്നാണ് വിദഗ്ധരുടെ പക്ഷം. പക്ഷെ അത്തരം സാധ്യതകളിലേക്ക് ഐ ഐ ടി, എൻ ഐ ടി പോലുള്ള നിലവാരമുള്ള സ്ഥാപനങ്ങളിൽ നിന്ന് പഠിച്ചിറങ്ങുന്ന വിദ്യാർത്ഥികൾക്ക് മാത്രമേ അവസരങ്ങൾ ലഭ്യമാകുന്നുള്ളു.
നമ്മുടെ വിദ്യാർഥികൾ, പ്രത്യേകിച്ച് നിലവാരമില്ലാത്ത കോളേജുകളിൽ നിന്നും പഠിച്ചിറങ്ങുന്നവർക്ക് പൊതുവെ അന്യമായ അനിവാര്യതയാണ് ‘സോഫ്റ്റ് സ്കിൽസ്’. അനായാസേന ഇംഗ്ലീഷ് കൈകാര്യം ചെയ്യാനുള്ള കഴിവ്, നേതൃപാടവം, സർഗ്ഗവൈഭവം, മൗലികത, വൈകാരിക പക്വത, ഇതെല്ലം സോഫ്റ്റ് സ്കിൽസിന്റെ പട്ടികയിൽ പെടും. ഇന്നത്തെ തൊഴിൽ രംഗത്ത് ഇത്തരം പാടവങ്ങളും കൗശലങ്ങളുമാണ് പലപ്പോഴും തൊഴിലുടമകൾ തിരയുന്നത്.
വേൾഡ് ഇക്കണോമിക് ഫോറത്തിന്റെ കണ്ടെത്തൽ പ്രകാരം ആഗോളാടിസ്ഥാനത്തിൽ മെഷീൻ ലേർണിംഗ്, ഡേറ്റ സയൻസസ്, ഡേറ്റ അനലിറ്റിക്സ്, വോയിസ് ടെക്നോളജി തുടങ്ങിയ വിഷയങ്ങൾക്ക് ഭാവിയിൽ വളരെയധികം സാധ്യതകൾ നിലനിൽക്കുന്നു. ഒരു ദശകത്തിനു മുൻപ് ഭാവനയിൽപോലും കാണാൻ അസാധ്യമായിരുന്നു തരം തൊഴിൽ അവസരങ്ങളാണ് യുവജനങ്ങളുടെ മുൻപിൽ ഇന്ന് ലഭ്യമാകുന്നത്. സോഷ്യൽ മീഡിയ മാനേജർ, ഡാറ്റ സയന്റിസ്റ്, മൊബൈൽ ആപ്പ്ളിക്കേഷൻ ഡെവലപ്പർ, ക്ലൗഡ് ആർക്കിടെക്ട്, ഇൻഫർമേഷൻ സെക്യൂരിറ്റി അനലിസ്റ്റ്, കണ്ടെന്റ് ക്രിയേറ്റർ, സസ്‌റ്റൈനബിലിറ്റി മാനേജർ, ഡ്രോൺ ഓപ്പറേറ്റർ, യുബർ ഡ്രൈവർ, ഡ്രൈവർലെസ്സ് കാർ മെക്കാനിക്, ഇൻഫ്ലുൻസർ, യൂട്യൂബർ, എയർ ബി ൻ ബി ഹോസ്റ്റ് അങ്ങനെ പലതും. നിർഭാഗ്യവശാൽ ഈ അവസരങ്ങൾ മുതലെടുക്കാൻ ഒട്ടും ഫ്യുച്ചറിസ്റ്റിക് അല്ലാത്ത നമ്മുടെ സാങ്കേതിക പാഠ്യ പദ്ധതി തികച്ചും പരാജയമാണ്.
മാറുന്ന യാഥാർഥ്യങ്ങളെ ഉൾക്കൊണ്ടു കൊണ്ട് സാങ്കേതിക വകുപ്പും, സാങ്കേതിക സർവകലാശാലയും, എ ഐ സി ടി ഇ പോലുള്ള സംഘടനകളും അടിയന്തിരമായി ഈ പ്രതിസന്ധി വിശകലനം ചെയ്തു ഉന്നത സാങ്കേതിക വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ രൂപവും ഭാവവും പുനരാവിഷ്കരിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു.
സാങ്കേതിക വിദ്യാഭ്യാസം ലഭിച്ച യുവ നിരയെ വൻ മുതൽക്കൂട്ടായി കണ്ട് വളരെ പ്രതീക്ഷകൾ നൽകി ആരംഭിച്ച പദ്ധതിയായിരുന്നു പ്രധാനമന്ത്രിയുടെ ‘മേക്ക് ഇൻ ഇന്ത്യ’. പ്രതീക്ഷക്കൊത്തു തൊഴിലവസരങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കിലും ഈ പദ്ധതി മുൻപോട്ടു കൊണ്ടുപോയെ മതിയാകൂ. സർക്കാരിന്റെ നയങ്ങൾ രാജ്യത്തിനുള്ളിൽ പുതിയ തൊഴിൽ മേഖലകൾ സൃഷ്ടിക്കുന്നതിനു സഹായകമാകണം. യോഗ്യതയുള്ള തൊഴിൽ രഹിതരെ മുന്നിൽ കണ്ടുകൊണ്ടു വേണം എല്ലാ പദ്ധതികളും ആസൂത്രണം ചെയ്യേണ്ടത്. അനന്ത സാദ്ധ്യതകൾ മുന്നിലുള്ള ഒരു രാഷ്ട്രമാണ് നമ്മുടേത്. അധികാരികൾ മറക്കരുത്. വിവര സാങ്കേതിക വിദ്യ റോക്കറ്റ് വേഗതയിൽ കുതിക്കുമ്പോൾ അറിവില്ലായ്മ ഒരലങ്കാരമായി കൊണ്ടുനടക്കുന്നത് ഭാവി തലമുറായിയോട് ചെയ്യുന്ന വൻ ക്രൂരതയാണ്.
**In the age of information, ignorance is a choice**

The Year That Was

2018

“Whither is fled the visionary gleam
Where is it now the glory and the dream?” Wordswoth

One more year has passed. I am one more year older and that’s worrying. It is all the more scary when you are the data centre for not just you alone. As you get older three things happen, the first is that your memory fails and the second and third you can’t remember. But thank God for the blessings that come with aging.

Is there anything that can be said in favour of getting old? Yes. There are many silver linings. Even as mental skills decline with age, the mind gets sharper at a number of other vital abilities. And also people learn to deal with social conflicts more effectively as they grow older. Negative emotions like sadness, anger etc. become less pronounced in old age than in those drama-filled younger years.

Though the year was stormy for the world outside with Trump-Kim Jong un standoff with their thumps on the nuclear buttons, Teresa May’s Brexit, and back home unprecedented floods and the Sabarimala crisis, it was mostly uneventful and leisurely for us. During March we had a much laid back and unhurried trip to Vietnam and Cambodia taking the countries, its sights and sounds at our own pace. Though one has to spend a little extra it is better to make travel plans on your own than joining those hectic group tours. September brought with it some additional responsibilities which I consider as my tithe of time to the faith I uphold.

***Jason dressed up for the Halloween rounds***

We were fortunate to be with our son’s family in UK during October/November when the English countryside was a riot of colour with Autumn in all its beauty. The thrill of the trip was latching on to Jason, our grandson, during his Halloween rounds in the neighbourhood. There is nothing like meeting up with old acquaintances and a surprise rendezvous always adds spice to an otherwise dull routine. November was generous that way too.

I do only the back seat driving since quite sometime while going on long road trips. But then, I wanted to prove that I can take on the wheels as of old. This month I drove about 700 kilometres(in two days) that gave an excellent opportunity to tone up my driving skills and the mayhem on the roads taught enough patience too.

But still your overall pace slows down, your golf drives do not get that far, your memory fails more often, your body finds it tough to keep pace with the mind and attention becomes disconnected from perception.

“The things which I have seen I now can see no more”

2017 (Facebook post of December 2017)

The year that has just a few more hours to go has been kind to us in more than one way. It closed many chapters and opened new ones. Many things that we were looking forward have come through this year that included Jaisy’s retirement after a long stint in the medical profession, a holiday in the US and a resident Ayurvedic restoration therapy towards the closing days. The very fag end found Jaisy reinventing her one-time passion for sketching and painting taking lessons from a skilled teacher young enough to be her student. Golfing continued to be my main getaway and travel taught us to appreciate the little things you have and the things you never realized you did. Yes, indeed travel opens up your eyes, your world and of course your heart. Feeling relieved that we did not insist on staying longer than necessary at one stage so that we do not lose the thrill of other stages awaiting us. “Closing cycles, shutting doors, ending chapters – whatever name we give it, what matters is to leave in the past the moments of life that have finished” (Paulo Coelho). As St.Paul said “forgetting what is behind and straining toward what is ahead”…

2016 (Facebook post of December 2016)

At the Gethsemane Garden during our Holy Land tour in February

The year 2016 has taken us personally through good times and tough times. As Dickens would put it perhaps it was an year of belief as well as incredulity, a season of light and season of darkness. Though a believer all through, the year had more than its fair share of troubled times triggering bouts of loss of faith. That’s ok as I’m in glorious company of our very own apostle St.Thomas who had doubts on the risen Lord. Again when things fall in places I’m back to my stubborn faith“The lark’s on the wingThe snail’s on the thornGod’s in His heaven And all is right with the world.”Ironically troubles of life make you both a believer and agnostic at the same time. You ask questions like “what on earth I am here for?” (even after reading Rick Warren’s Purpose Driven Life) and in the same breath will not hesitate to make all kinds of vows, Friday fasting, charity donations, pilgrimages and what not.
That’s how we put on our religious robes for the faith journey to the land where Jesus lived and died. In spite of both Jaisy and me going far and wide across the globe, the guilt trip of not visiting Holy Land was weighing heavily on us for quite some time. March found us in Mount Sinai, Nazareth, Galilee, Jericho, Bethlehem and Golgotha and lo and behold it was indeed an occasion for reaffirmation of faith. Faith often begins where reason ends….”hidden from the wise and the learned but revealed to infants”. Kneel down like a child and your are healed.
June saw the second bereavement in the household since we moved over to the present house in1992. As my daughter has scripted about her grandfather “he has left nothing unsaid”, a true military man till his last breath.
The September trip to Rameshwaram, Dhanushkodi was rewarding in more than one way…the long drive through the parched Ramnathapuram District, the rail-road sea bridge to Rameswaram island and the ghost town of Dhanushkodi reminding one of the ephemerality of human nature.
The year end took us to England and the winter was too unkind perhaps to make you understand Shakespeare better.“Blow, blow, thou winter wind Thou art not so unkind As man’s ingratitude; Thy tooth is not so keen, Because thou art not seen, Although thy breath be rude.”
Golf took the back burner this year as I wasted more time on social media…fighting against fears which are of no concern to me. Jaisy and me are planning many more journeys in the years to come, if health permits. Unfortunately time seems to go faster as you grow older.

Back to school

How many of you were actually taught to communicate effectively? Did you ever have a class between kindergarten and high school that taught you how to work through conflict? Or be a good listener? Or how to express empathy? I’m sure you didn’t. Me neither.

After a long gap of 54 years I am back to school, neither as a student nor as a teacher but as part of the management. In this half century the concept, approach, and process of education has undergone a sea change. Gone are the days when students walked longways to schools through country roads and fields in small groups, getting caned by teachers for reaching late, and sending children for tuitions /coaching was never an idea to parents. Till upper primary I attended government schools near my house but high school education was at a boys’ school run by the Catholic Church, two to three kilometers away. We walked all the way and on return stopped by the play ground for a game of football barefooted after keeping our bundled books and the tiffin box tightly held together by a thick rubber band along with the chappals, near the goal post, reaching home late invariably. We could wear any clothes we wanted as there was no uniform, and our footwear was mostly the thin hawai slippers. There was hardly anyone who were dropped off in cars or even two wheelers – almost everyone walked to school and back. We never knew the religion or caste of our friends, never bothered about the colour of their skin – it was just the way we were, the sap of life slowly rising up in our slim bodies.

I was lucky to be taught by some very memorable teachers. K.V.Chacko, my class teacher in 8^th(for us Fourth Form) at the beginning itself had declared a prize for the best performing student which will be announced after the annual examinations. He kept his word by religiously keeping a full record of all our test scores of the year and on the first day of the reopening day itself declared the final rankings where I stood first and that was the first ever recognition I received in my academic life. There I learnt the first life lesson too – perseverance pays and there are teachers who are fair and square with no manipulation or favouritism. School was all drab and dreary with some delightful intermissions of language classes that I enjoyed. All the teachers were middle aged males and those were days when school teaching as a professional role for men was highly regarded unlike today. There was hardly any training in public speaking, debating, communication skills or value education. Perhaps that was true of every run of the mill school those days. How many of you were actually taught to communicate effectively? Did you ever have a class between kindergarten and high school that taught you how to work through conflict? Or be a good listener? Or how to express empathy? I’m sure you didn’t. Me neither.

Though there were some scholarship examinations as you go along, SSLC (for me it was the 11^th year of school, though for some with us, it was 10^th)was the ultimate touchstone of brilliance. We (the 1964 SSLC batch) were guinea pigs for many academic experiments. Till then examinations were descriptive and with us the pattern changed to multiple options, one word answers and short questions.Two batches of students were clubbed together to introduce ten plus two pattern. One year course of Pre-University was abolished and in came the Pre-Degree where one had to choose his group of optionals – Physics/ Chemistry/Mathematics(1^st Group), Biology/Physics/Chemistry (2^nd Group), and the Humanities (3^rd Group). I was a resolute and introverted lad(but for my football) at school and had taken SSLC as a challenge always in competition with James and Chandrasekharan my arch rivals in every examination.My SSLC book, especially the marks of General Science and Mathematics, made my parents think that I am born to be a doctor. Though I feebly argued for Humanities group for Pre-Degree, it was arbitrarily pushed aside citing my excellent marks in Science and Maths, though I told them that scoring marks has nothing to do with one’s ultimate interests. Should parents make their children‘s decisions? May be it depends on what and when they should allow kids to make their own decisions? Child rights were unknown then.Now my nine year old grandson jokingly hints at the “irresponsibility” of his parents, silently eloquent about his right to leisure and recreation.

In Kerala SSLC and Pre-Degree slowly gave way to ICSE and CBSE. There are even schools right herewith international syllabi like International Baccalaureate,Edexcel or Cambridge International Examinations. Private schools sprang up like mushrooms dotting the entire geography of Kerala. Properly(and improperly) dressed children in uniforms with necktie, shoes and expensive school bags are a common sight everywhere. How can we tell a good school from a bad one? This really starts at the human level, but that’s a broader issue. Some institutions have made their mark, where the pupils, the teaching staff, the cleaning staff and the local community keep the school in high regard. What are the USPs of these institutions? Could be the excellent infrastructure, the enlightened managements, the values they hold on to, the well-educated parents, the dedicated faculty, the bright students and above all the X factor. Unlike olden days now students are neatly attired, dropped off in posh cars or by the school bus, picked up by parents either from the school or from the bus points,well-stocked canteens to cater as per taste with excellent opportunities to develop curricular, co-curricular and extracurricular talents.

Let us educate our children to become responsible citizens, respect their surroundings and to tread lightly on the Earth. And above all make them aware of their rights – right to good education, right to good parentage, right to good environment and righto express themselves…..something unheard of in our school days. And let us not forget parents are the best teachers

Agasthyakoodam the Herbal Mountain

(The trek was in 2006 and the piece was published in Destination Kerala in the same year and later in Deccan Chronicle)

For a long time I was looking for a small cohesive group for this long cherished but much postponed trek to Agasthykoodam. Unless the fellow travelers are on the same wavelength I was sure that the three days of an otherwise heady trek to the second highest peak in Kerala, will turn disastrous. Finally two veteran journalists and two young executives of varied interests made the team perfect. Agasthykoodam is a legendary herbal mountain located 60 Kms North East of Trivandrum on the southernmost tip of the Sahya ranges. A journey to Agasthyakoodam, believed to be the abode of sage Agasthya, is a way to rejuvenate your body and soul. While it is a spiritual quest for some, for others it is a close encounter with nature at her pristine best.

We got the clearance from the Forest Department without any fuss. They had gone an extra mile in providing us with the assistance of two armed guards throughout our trek. In addition we availed the paid services of three other helpers from the local Eco Development Committee for carrying our provisions and cook for us for the next three days in the forest. The journey of around 30 km was carried out in two phases, starting from Bonacaud a sleepy tea county now in disarray. The tea estates are abandoned by the owners and the plantation workers have turned to either eco- tourism or illicit brewing for a living.To preserve the rich flora and fauna of Agasthyamala and the surrounding areas covering around 1025square kms, Agasthya Vanam Biological Park was established in 1992. The intention was to restore the degraded forests and restoring plant life. So you will get to see a large number of rare trees and exotic colorful orchids. More than two thousand varieties of rare herbs of medicinal value can be found here. Eighty percent of the plant species here are said to be unique to this region. No wonder Agasthyakoodam and its surrounding Western Ghats, constitute a complete ecosystem of bio-diversity.

We started early morning. The first phase of trekking was mainly through the plain forests and so not too strenuous. The sunrise among the hills and the trees was a glorious sight. After the first few miles we entered the dazzling grasslands dotted with trees, a welcome sight for our city-weary eyes. The elephant grass, at certain places, was as tall as ourselves and soon we realized that we should have worn full sleeves to escape their sharp blades. On the way we had to cross endless streams but the real challenges were Neyyar, Karamanayar and Vazhappinthiyar where we had to hop from rock to rock through the river bed or form a human chain to keep balance. And then there were the hills so steep that the forehead will touch the knees as you climb up and the cooling waterfalls to recharge your exhausted body and soul.

In the deep forest we met a tribal (Kani), with his companion dog, collecting herbs. He identified for us the famous herbs “Arogyapacha” “Chakkarakolli” and “Kallurukki” proven antidotes for debilitating diseases, diabetes and urinary calculus. But visitors be careful, as you are not allowed to take away any of the herbs or other forest produce. On the other hand the tribals seem to have a right for collection, may be on the confidence that they don’t exploit nature like the greedy outsider. I was told that there is a weekly market called “kanichantha” at Kottur near Vithura where the tribals sell their forest produce.

By late afternoon we reached Athirumala where there is an unmanned wireless station in a dilapidated building surrounded by a moat to dodge wild animals. Though there was a statutory warning exhibited on the building indicating its perilous condition we had no other alternative to spend the night. From Athirumala the towering summit and the surrounding mountains bathed in moonlight is a breathtaking sight. Our helpers cooked food for the night and we celebrated the evening with campfire and “Cholkazhcha” (poetry recital) from the works of Kadammanitta, Ayyappa Panicker and to top it all Agasthyahridayam of Prof.V.Madhusoodanan Nair.

The climb to the summit began early next day. It is a strenuous stretch where every step is an effort and some times one has to use all the four limbs. At one or two places there are ropes tied to huge nails driven into rocks to prop the climbers. But the efforts are amply compensated by every glance that reveals a new scene of the sweeping scenery of the mighty Sahya ranges. As one climbs the remaining stretch of the steep rocky heights, the beautiful Sahyadri panorama hosts a feast for your eyes.

Pongalappara is a halt before you reach the summit and many devotees do a ritual ‘pongala’ here. At Pongalappara we came across people coming from Tamilnadu trekking through Papanasam and Ambasamudram. In fact the eastern slope of Agasthymala stretches to Tirunelveli and the southern side to Kanyakumari districts of Tamil Nadu.

Finally the summit; at 1868 m above sea level we were walking above the clouds soaked in the ambience as time flies. There is a large sculpture of Sage Agasthya installed by Swami Vishnudevananda in the recent past. We were atop the mountain revered by both Buddhists and Hindus, believed to be the abode of the Bodhisattva Avalokitesvara as well as of the sage Agastya, a disciple of Shiva, the mythical place referred in the Tamil Sangam literature as Potalaka.

Rather reluctantly we began our trek downhill. Pechippara Dam, Tirunelveli town and Ambasamudram were clearly visible from many places. On the way down our mobiles started ringing reminding us that once again we were in the range of civilization.

How to reach Agasthyakoodam: The nearest railway station as well as airport is Tiruvananthapuram and Agasthyakoodam is located at a distance of about 80 km by road. Once you reach Tiruvananthapuram, you can avail of any local means of transportation like buses and taxis to reach Bonacaud from where the trekking starts. Forest Department gives permission to visit Agasthyakoodam only during December to April and the passes are limited.

സൗരോർജ്ജ സംവിധാനങ്ങളുടെ സാമ്പത്തിക ശാസ്ത്രം

alternative alternative energy blue eco

സർക്കാർ മേഖലയിൽ കാര്യമായ വൈദ്യുതി ഉൽപ്പാദനം സാധിക്കാത്ത ഇന്നത്തെ സാഹചര്യത്തിൽ കൊച്ചി വിമാനത്താവളം പൂർണ്ണമായി സൗരോർജ്ജത്തിലേക്ക് മാറി എന്നത് പ്രോത്സാഹജനകമായ വാർത്തയാണ്. വൈദ്യുതി കമ്മിയായ സംസ്ഥാനത്ത് ഒരു വലിയ ഉപഭോക്താവ് ഗ്രിഡിൽ നിന്നും വിട്ടു പോകുന്നതുമൂലം ദ്രവ ഇന്ധനം ഉപയോഗിച്ച് ഉൽപാദിപ്പിക്കുന്ന വില കൂടിയ വൈദ്യുതി വാങ്ങാനുള്ള കെ എസ് ഇ ബി യുടെ ബാദ്ധ്യത അത്രകണ്ട് കുറയുന്നു. കൂടാതെ പരിസ്ഥിതി സൌഹൃദ പദ്ധതി എന്ന നിലയിൽ ഇതര വ്യവസായങ്ങൾക്ക് മാതൃകയും. ഇപ്പോൾ കെ എസ് ഇ ബി യിൽ നിന്നും യൂണിറ്റൊന്നിന് ശരാശരി ഏഴു രൂപയിലധികം വില നൽകി വൈദ്യുതി വാങ്ങുന്ന സിയാൽ കമ്പനിക്ക് ഈ ഇനത്തിലുള്ള ചിലവും ഗണ്യമായി കുറയും. വിൻ – വിൻ സിറ്റുവേഷൻ.

എന്നാൽ സൗരോർജ്ജ പ്ലാന്റുകൾ സ്ഥാപിക്കുന്നത് എല്ലാ വിഭാഗത്തിൽപ്പെട്ട ഉപഭോക്താക്കൾക്കും ലാഭകരമായ ഒരു ഇടപാട് ആയിക്കൊള്ളണമെന്നില്ല. ഗാർഹിക ഉപഭോക്താക്കളും ഇപ്പോൾ കുറഞ്ഞ നിരക്കിൽ വൈദ്യുതി ലഭിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന മറ്റ് ക്രോസ് സബ്സിഡി ഗുണഭോക്താക്കളും ഒരു ദിവസം ശരാശരി മൂന്ന് യൂണിറ്റ് വൈദ്യുതി ഉൽപ്പാദിപ്പിക്കുന്ന ഒരു കിലൊവാട്ട് ശേഷിയുള്ള ഒരു പ്ലാന്റിന് വേണ്ടി ഒരു ലക്ഷം രൂപയോളം മുടക്കുന്നത് ലാഭകരമാകുമോ എന്ന് ചിന്തിച്ചാൽ അവരെ കുറ്റം പറയാൻ ആവില്ല. എട്ടു ശതമാനം നിരക്കിലുള്ള പലിശത്തുക പോലും കിട്ടാത്ത ഒരു മുതൽ മുടക്കിന് എന്തിനു തുനിയണം. തന്നെയുമല്ല അഞ്ചു വർഷം കഴിയുമ്പോൾ ബാറ്ററികൾ മാറാൻ നല്ലൊരു തുക വീണ്ടും മുടക്കണം.

ഇന്നത്തെ വൈദ്യുതി നിരക്കുകളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ കണക്കാക്കിയാൽ സൗരോർജ്ജം ലാഭകരമാകുന്നത് വൻകിട വാണിജ്യ സ്ഥാപങ്ങൾക്ക് മാത്രമാണ്. അവിടെയും സോളാർ പാനലുകൾ വിന്യസിക്കുന്നതിനുള്ള സ്ഥലപരിമിതി ഒരു വലിയ ഘടകം ആണ്. ഒരു മെഗാവാട്ടിന് നാലായിരം പാനലുകളോളം വേണം. വിശാലമായ മേൽക്കൂരയോ തുറന്ന പാർക്കിംഗ് ഏരിയയോ അല്ലെങ്കിൽ സൂര്യ പ്രകാശം നിർബാധം ലഭ്യമായ ഉപയോഗരഹിതമായ മറ്റ് തുറസ്സായ സ്ഥലങ്ങളോ ലഭ്യമല്ലെങ്കിൽ മെഗാവാട്ട് തോതിലുള്ള പദ്ധതികൾ അസാധ്യമാണ്. നാലായിരം സോളാർ പാനലുകൾ വിന്യസിക്കാൻ ഏതാണ്ട് അഞ്ച് ഏക്കർ സ്ഥലം ആവശ്യമാണ്‌. ചെലവ് വീണ്ടും കുത്തനെ ഉയരും. വാണിജ്യ വിഭാഗത്തിൽ പെട്ട ഉപഭോക്താക്കൾക്ക്പോലും ലാഭകരമല്ലാത്ത അവസ്ഥയുണ്ടാകും. ഉദാഹരണത്തിന് സ്ഥലവില കൂടി കണക്കിലെടുത്താൽ ഒരു മെഗാവാട്ടിന് സിയാൽ കമ്പനി മുടക്കിയ ആറ് കോടി ഏതാണ്ട് ഇരട്ടിയാകും. സാങ്കേതിക കാരണങ്ങൾ കൊണ്ട് വിമാനത്താവളത്തിൽ മറ്റൊന്നിനും ഉപയോഗിക്കാൻ സാധ്യമല്ലാത്ത വിശാലമായ സ്ഥല ലഭ്യത ബുദ്ധിപൂർവ്വം അവർ ഉപയോഗിച്ചു എന്ന് കരുതിയാൽ മതി. സ്വതന്ത്രമായി സൗരോർജ്ജം ഉൽപ്പാദിപ്പിച്ച് കെ എസ് ഇ ബി യ്ക്ക് വിൽക്കാനുദ്ദേശിക്കുന്ന സംരംഭകർ തടാകങ്ങൾ, ഉപോയാഗശൂന്യമായ മൊട്ടക്കുന്നുകൾ, ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ട ക്വാറികൾ, അല്ലെങ്കിൽ അയൽ സംസ്ഥാനത്തെ വിലകുറഞ്ഞ ഭൂപ്രദേശങ്ങൾ തുടങ്ങിയവ പരീക്ഷിക്കാവുന്നതേയുള്ളൂ. വൈദ്യുതി ഗ്രിഡിൽ എത്തിക്കാനുള്ള ചിലവേറും എന്നുമാത്രം.

കേരളത്തിൽ ചെറുകിട ഉപഭോക്താക്കൾക്കിടയിൽ സൗരോർജ്ജത്തിന് വേണ്ടത്ര സ്വീകാര്യത ലഭിക്കാതെ പോകുന്നതിന് കാരണം ഈ പ്രതികൂല സാമ്പത്തിക വശമാണ്. എന്നാൽ ഇതര പദ്ധതികൾ ഏതാണ്ട് അസാധ്യമായ സാഹചര്യത്തിൽ കേരളത്തിന്റെ ഭാവി ഊർജ്ജ സ്രോതസ്സ് ഇതുമാത്രമാണെന്ന് വേണം കരുതാൻ. സംസ്ഥാനത്തിന് പുറത്തുനിന്നും വൈദ്യുതി എത്തിക്കാനുള്ള ഇടനാഴികളുടെ പരിമിതിയും പ്രശ്നം കൂടുതൽ സങ്കീർണ്ണമാക്കുന്നു. പക്ഷെ മെഗാവാട്ട് തോതിലുള്ള വൻകിട സൗരോർജ്ജ പദ്ധതികൾ ഇവിടെ പ്രയോഗികമാകുമോയെന്നു സംശയമാണ്. സ്ഥല ലഭ്യതയുടെ കുറവും, ഉയർന്ന വസ്തുവിലയും തന്നെയാണ് പ്രധാന കാരണങ്ങൾ.

ഈ സാഹചര്യത്തിലാണ് ബാറ്ററികളില്ലാത്ത, താരതമ്യേന ചിലവുകുറഞ്ഞ, വിതരണ ശൃംഖലയുമായി നേരിട്ട് ബന്ധിപ്പിച്ച് പ്രവർത്തിക്കുന്ന മേൽക്കൂരയിലെ ചെറുകിട പദ്ധതികളുടെ പ്രസക്തി. ഏതാണ്ട് ഒരു വർഷത്തിന് മുൻപ് തന്നെ ഇത്തരത്തിലുള്ള സോളാർ വിന്യാസത്തിന്റെ സാങ്കേതിക നിബന്ധനകൾ, നെറ്റ് മീറ്ററിംഗ്, പവർ ബാങ്കിംഗ്, അധിക വൈദ്യുതിക്ക് കെ എസ് ഇ ബി കൊടുക്കേണ്ട വില തുടങ്ങിയ ഉൾക്കൊള്ളുന്ന വളരെ വിശദമായ വ്യവസ്ഥകൾ വൈദ്യുതി റെഗുലേറ്ററി കമ്മീഷൻ പുറപ്പെടുവിച്ചിരുന്നു. നിരവധി അപേക്ഷകരുണ്ടായിട്ടും ഇപ്പോഴും പത്തോളം ഉപഭോക്താക്കളെ മാത്രമേ ശൃംഖലയുമായി ബന്ധിപ്പിച്ചിട്ടുള്ളൂ എന്നാണ് അറിയുന്നത്. ഇപ്പോൾത്തന്നെ നിരവധി ഉപഭോക്താക്കൾ സ്ഥാപിച്ചിട്ടുള്ള സ്വതന്ത്രമായി പ്രവർത്തിക്കുന്നതും ബാറ്ററികളിൽ ഊർജം സംഭരിക്കുന്നതുമായ “ഓഫ്‌ ഗ്രിഡ്” സോളാർ എനർജി സിസ്റ്റത്തിന് പ്രോത്സാഹനം എന്ന നിലയിൽ ഒരു യൂണിറ്റ് ഉൽപ്പാദനത്തിന് ഒരു രൂപ നിരക്കിൽ കെ എസ് ഇ ബി നൽകേണ്ടതാണെന്നും കമ്മീഷൻ ഉത്തരവിട്ടിരുന്നു. ഇതും ഇനിയും പ്രാവർത്തികമായിട്ടില്ലെന്നാണറിയുന്നത്.

ക്ലീൻ എനർജി എന്ന നിലയിൽ സൗരൊർജ്ജത്തിന്റെ ഏറ്റവും വലിയ ഗുണഭോക്താക്കൾ വരും തലമുറയാണ്. സാമ്പത്തിക അടിസ്ഥാനത്തിൽ ചിന്തിച്ചാൽ കെ എസ് ഇ ബിയും. സംസ്ഥാനത്തെ മൊത്ത ഉപഭോഗത്തിന്റെ ഒരു നിശ്ചിത ശതമാനം വൈദ്യുതി സൗരോർജ്ജമായിരിക്കണമെന്ന് നിയമം അനുശാസിക്കുന്നു (റിന്യുവബിൾ പർച്ചേസ് ഓബ്ലിഗേഷൻ). അതുറപ്പാക്കിയില്ലെങ്കിൽ കെ എസ് ഇ ബി വലിയ സാമ്പത്തിക ബാധ്യത വരുത്തിവയ്ക്കും. ഇക്കാര്യത്തിൽ ഉപഭോക്താക്കളുടെ സരോർജ്ജ ഉൽപ്പാദനത്തിലെ പങ്കാളിത്തം കെ എസ് ഇ ബി യെ വലിയതോതിൽ സഹായിക്കും..

കൂടാതെ “മെറിറ്റ്‌ ഓർഡർ” തത്വ പ്രകാരം ഏറ്റവും വിലകൂടിയ വൈദ്യുതിയാണ് അവസാനം വാങ്ങേണ്ടതും ഉപയോഗിക്കേണ്ടതും. ആദ്യം ഒഴിവാക്കെണ്ടതും അത് തന്നെ. ജലവൈദ്യുതി പദ്ധതികളുടെ പൂർണ നിയന്ത്രണം കെ എസ് ഇ ബിയുടെ കൈകളിലാണ്. മറ്റു പല സംസ്ഥാനങ്ങൾക്കുമില്ലാത്ത ഒരു മേൽക്കൈ ഈ കാര്യത്തിൽ കേരളത്തിനുണ്ട്. അത് ബോർഡ് സമർത്ഥമായി ഉപയോഗിക്കുന്നുമുണ്ട്. പക്ഷെ മറ്റു നിലയങ്ങളിലെ ഉത്പ്പാദനം നിലവിലെ ചില കരാറുകളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിലാണ്. ഇന്നത്തെ നിലയിൽ കായംകുളം താപ വൈദ്യുതി നിലയത്തിലെ നാഫ്ത ഉപയോഗിച്ചുൽപ്പാദിപ്പിക്കുന്ന വൈദ്യുതിയുടെ വില യൂണിറ്റിന് ഏതാണ്ട് ഒൻപത് രൂപയോളം വരും. പത്തോ പതിനഞ്ചോ ഉപഭോക്താക്കൾ സൗരോർജ്ജത്തിലേക്ക് തിരിഞ്ഞതുകൊണ്ട് കായംകുളം പോലുള്ള വില കൂടിയ വദ്യുതി ഒഴിവാക്കാൻ സാധിക്കുന്നില്ല.

വിതരണ ശൃംഖലയുമായി ബന്ധിപ്പിച്ച് പ്രവർത്തിക്കുന്ന, ഉപഭോക്താക്കളുടെ മേൽക്കൂരയിലെ ചെറുകിട സൗരോർജ്ജ പദ്ധതികൾ കേരളത്തിൽ വൻതോതിൽ വരേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. അതുറപ്പാക്കേണ്ടത് കെ എസ് ഇ ബി യാണ്. എന്തുകൊണ്ടോ അടിസ്ഥാനരഹിതമായ നിരവധി ആശങ്കകൾ ഇപ്പോഴും നിലനിൽക്കുന്നു. സൗരോർജ്ജ സംവിധാനം വൈദ്യുതിവിതരണ ശൃംഖലയുമായി ബന്ധിപ്പിക്കുമ്പോൾ കൈക്കൊള്ളേണ്ട സുരക്ഷാനടപടികൾ,സാങ്കേതികനിബന്ധനകൾ, അനുബന്ധ ഉപകരണങ്ങളുടെ നിലവാരം, മീറ്ററുകളുടെ പ്രവർത്തനം, കൃത്യത തുടങ്ങിയവയെ സംബന്ധിച്ചെല്ലാം തന്നെ കേന്ദ്ര വൈദ്യുതി അതോറിറ്റി ചട്ടങ്ങളും വ്യവസ്ഥകളും പുറപ്പെടുവിച്ചിട്ടുണ്ട്.

കെ എസ് ഇ ബി കുറേക്കൂടി ഈ കാര്യത്തിൽ മുൻകൈ എടുക്കേണ്ടതുണ്ട്‌. നടപടികൾ സുതാര്യവും ലഘുതരവുമാവണം. സംസ്ഥാന സർക്കാരും പ്രോത്സാഹന നടപടികൾ കൈക്കൊള്ളണം. കർണാടക സംസ്ഥാനത്ത് സരോർജ്ജ സംവിധാനം സ്ഥാപിക്കുന്ന ഉപഭോക്താക്കൾക്ക് കെട്ടിട നിർമാണ വ്യവസ്ഥകളിൽ ഇളവുകളുണ്ട്‌. ഏതെങ്കിലും തരത്തിലുള്ള പ്രയോജനം ഉണ്ടെങ്കിലേ ഉപഭോക്താക്കൾ ആകർഷിക്കപ്പെടുകയുള്ളൂ.പദ്ധതിവ്യാപകമാകുമ്പോൾ ഉപഭോക്താക്കളുടെ ചെറിയ ലാഭം കെ എസ് ഇ ബിയുടെ വൻ നേട്ടമായി മാറും. കേരളത്തിലെ ഊർജ്ജ മേഖലയിൽ ഒരു കുതിച്ചുചാട്ടവും.

Vietnam Cambodia -a Photo Blog

പ്രതീക്ഷയോടെ നോക്കിയിരുന്ന യാത്രയായിരുന്ന വിയറ്റ്നാം/കംബോഡിയ. യാത്രാനുഭവങ്ങളും ഒട്ടും നിരാശപ്പെടുത്തില്ല. മൂന്നു ദിവസം വിറ്റ്നാമിലും ആറു ദിവസം കമ്പോഡിയയിലും. യാത്രയുൾപ്പെടെ പത്തു ദിവസം. സിൽക്ക് എയറിൽ സിങ്കപ്പൂർ, തുടർന്ന് സിങ്കപ്പൂർ എയർ ലൈൻസിൽ ഹോ ചി മിൻ സിറ്റി (പഴയ സൈഗോൺ). “വിസ ഓൺ അറൈവൽ’ എന്ന് കേൾക്കുമ്പോൾ സന്തോഷം തോന്നുമെങ്കിലും, ഇമ്മിഗ്രേഷനിലെ നീണ്ട ക്യൂ കാണുമ്പോൾ യാത്രയ്ക്ക് മുൻപ് വിസ എടുക്കുന്ന സമ്പ്രദായം തന്നെ ഭേദം എന്ന് തോന്നും. രാവിലെ 11 മണിയോടെ എയർ പോർട്ടിൽ എത്തിയെങ്കിലും പുറത്തിറങ്ങിയപ്പോൾ ഉച്ച കഴിഞ്ഞു രണ്ടുമണി. രാവിലെ മുതൽ പ്ലക്കാർഡും പിടിച്ചു കാത്തിരുന്ന ഗൈഡ് ഒരു ബെഞ്ചിലിരുന്നു സുഖമായുറങ്ങുന്നു. പെട്ടന്നുണർന്നു വാചാലനായി. ഫ്രഞ്ച് കോളനി ചരിത്രം മുതൽ അമേരിക്കൻ നാപാം ബോംബിങ്ങിന്റെ കഥ വരെ ഹോട്ടലിൽ എത്തുന്നതിനു മുൻപ് വിവരിച്ചു. ഹോട്ടൽ മുറിയൊക്കെ നല്ല സൗകര്യം..വാല്യൂ ഫോർ മണി.

അമ്പതു അമേരിക്കൻ ഡോളർ ഡോങ് ആക്കി മാറ്റിയപ്പോൾ തന്നെ മില്യണർ ആയി. ഇന്ത്യക്കാർക്ക് കോടീശ്വരനായി ജീവിക്കാവുന്ന രാജ്യം. ഫ്രഞ്ച് ഭരണത്തിന്റെ ബാക്കി പത്രമായ നോട്ടർഡാം കത്തീഡ്രലും, പോസ്റ്റ് ഓഫീസ് കെട്ടിടവും യുദ്ധസ്‌മൃതിക്കു തീർത്ത വാർ മ്യൂസിയവും എല്ലാം സഞ്ചാരികളെ കൊണ്ട് നിറഞ്ഞിരുന്നു. ഹാനോയി ആണ് തലസ്ഥാനമെങ്കിലും സാമ്പത്തികമായും വികസന വിഷയങ്ങളിലും മുന്നിൽ ഈ തെക്കൻ നഗരം തന്നെയാണ്. രാത്രി ചന്തയാണ് സിറ്റിയിലെ ഏറ്റവും വലിയ ആകർഷണം. വഴിയോര ഭക്ഷണശാലകളും ലൊട്ടു ലൊടുക്ക് സാധനങ്ങൾ വിലപേശി വാങ്ങാവുന്ന കൊച്ചു കൊച്ചു കടകളുമാണ് ബെൻ തൻ നൈറ്റ് മാർക്കറ്റിന്റെ പ്രത്യേകത.

സിറ്റിയിൽ നിന്നും ഏതാണ്ട് രണ്ടു മണിക്കൂറോളം യാത്ര ചെയ്യണം കു ച്ചി ഗ്രാമത്തിലെത്താൻ. ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ കേരളത്തിലെ ഒരുൾനാടൻ ഗ്രാമം പോലെ മാത്രം തോന്നും. പക്ഷെ ആ കൊച്ചു ഗ്രാമത്തിന്റെ ഭൂമിക്കടിയിൽ മുഴുവൻ തലങ്ങും വിലങ്ങും തുരങ്കങ്ങളാണെന്നറിയുമ്പോൾ അദ്‌ഭുതപ്പെടും. ഒരാളിന് കഷ്ടിച്ച് മുട്ടിൽ ഇഴഞ്ഞു നീങ്ങാവുന്ന 260 കിലോമീറ്റർ തുരങ്ക ശൃംഖല. ഇടയ്ക്കിടെ ചിതൽപുറ്റുകളെന്നു തോന്നിപ്പിക്കുന്ന വെന്റിലേഷനുകൾ. പരുക്ക് പറ്റുന്നവരെ കിടത്തി ശുശ്രൂഷിക്കാനുള്ള പ്രത്യേക സംവിധാനങ്ങൾ. മാസങ്ങളോളം അമേരിക്കൻ രാസ ബോംബുകളെ ഭയന്ന് ഒരു കൂട്ടം ജനങ്ങൾ ഉരഗങ്ങളെ പോലെ കഴിഞ്ഞ പതിയിടങ്ങൾ. ലോക സാമ്രാജ്യ ശക്തിയെ ബുദ്ധിയും നിശ്ചയദാർഢ്യവും കൊണ്ട് നേരിട്ട് തോൽപ്പിച്ച ജനതയുടെ കഥ പറയുന്ന ഭൂമിക. പാഞ്ഞു കയറുന്ന അമേരിക്കൻ സൈനികരെ എലിയെ പിടിക്കുന്നത് പോലെ കെണിയിൽ അകപ്പെടുത്തുന്ന ഉപകരണങ്ങൾ കാണുമ്പോൾ ആരും മനസ്സിൽ ഇവരെ അഭിനന്ദിക്കും.

കംബോഡിയായിലെ സിയെം റീപ്പിലായിരുന്ന അടുത്ത മൂന്നു ദിവസങ്ങൾ. സൈഗോണിൽ നിന്ന് 45 മിനിറ്റു വിമാന യാത്ര. “ആങ്കർ എയർ” വിമാന കമ്പനിയുടെ “നോ ഫ്രിൽസ്” ഫ്ലൈറ്റ്. വേറൊരു രാജ്യമായതിനാൽ അന്താരാഷ്ട്ര യാത്രയുടെ എല്ലാ ചിട്ടവട്ടങ്ങളും നിർബന്ധം. കമ്പോഡിയൻ വിസ നേരത്തെ തന്നെ എടുത്തിരുന്നു. വളരെ ശിൽപ്പചാരുതയോടെ നിർമിച്ച ടെർമിനൽ കെട്ടിടം. പക്ഷെ പട്ടിണി രാജ്യത്തിന്റെ എല്ലാ ലക്ഷണവും ഇമ്മിഗ്രേഷനിലും കസ്റ്റംസിലും കാണാനുണ്ടായിരുന്നു. ആർത്തിയോടെ നോക്കുന്ന അധികാരികൾ. ലോകത്തിലെ തന്നെ ഏറ്റവും വലിയ ദേവാലയ സമുച്ചയമെന്നു വിശേഷിപ്പിക്കുന്ന “ആങ്കർ വാറ്റ്” ആണ് സഞ്ചാരികളുടെ ഏറ്റവും വലിയ ആകർഷണം. ഇത് കൂടാതെ അതി പുരാതന ബുദ്ധ ദേവാലയമായ “ആങ്കർ തോം” , ഇന്ത്യൻ സഹായത്തോടെ പുനർ നിർമ്മിക്കുന്ന “റ്റാ പ്രോം” ഹിന്ദു ക്ഷേത്രം, എലെഫന്റ്റ് ടെറസ്, ലെപെർ കിങ്ങിന്റെ കൊട്ടാരം അങ്ങനെ ദിവസങ്ങൾ കൊണ്ട് മാത്രം കണ്ടുതീർക്കാനാകുന്ന നിരവധി പുരാതന അവശിഷ്ടങ്ങൾ. ഹിന്ദു മതം എങ്ങനെ ഇവിടെയെത്തി, ബുദ്ധമതം അനായേസേന എങ്ങനെ ഹിന്ദു മതത്തെ തുടച്ചു മാറ്റി തുടങ്ങിയ ചോദ്യങ്ങൾ അവശേഷിക്കുന്നു. ഒന്ന് മനസ്സിലാകും ഇവിടത്തെ ജനങ്ങൾക്ക് ഒരു ഹൈന്ദവ (ഇന്ത്യൻ) മനസ്സുണ്ട്. അതിഥി ദേവോ ഭവ ..എല്ലാ അർത്ഥത്തിലും.

അടുത്ത യാത്ര കമ്പോഡിയൻ തലസ്ഥാനമായ നോംഫെന്നിലേക്കായിരുന്നു. ഉച്ചക്ക് 12 മണിക്കേയുള്ളു വിമാനം. എട്ടു മണിക്ക് തന്നെ ചെക്ക് ഔട്ട് ചെയ്തു മെക്കോങ് നദിയിലെ ഉല്ലാസ യാത്രക്ക് തയാറെടുത്തു. ചൈനയിൽ ഉദ്ഭവിക്കുന്ന മെക്കോങ് ഇവിടെയെത്തുബോൾ ടോൺലെ സാപ് എന്നാണു അറിയപ്പെടുന്നത്. കലങ്ങി മറിഞ്ഞ വെള്ളം. ചെറിയ നൗകകൾ. കടവിലെ സിമന്റു തിട്ടയിൽ നിന്നും ബോട്ടിന്റെ മുൻവശത്തെ തള്ളി നിൽക്കുന്ന ഭാഗത്തേക്ക് ചാടി കയറണം . പിടിച്ചു കയറ്റാൻ ആളുണ്ടെന്നത് ധൈര്യം പകരും. ആലപ്പുഴയിലെ വഞ്ചിയാത്ര പോലെ മാത്രമേ ആദ്യം കരുതിയുള്ളെങ്കിലും അര മണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും പുതിയ ദൃശ്യങ്ങൾ തുടങ്ങി. ഒരു പക്ഷെ ലോകത്തു മറ്റെങ്ങും കാണാൻ കഴിയാത്ത കാഴ്ചകൾ. നദിയിൽ ഒഴുകി നടക്കുന്ന ഒരു വലിയ ഗ്രാമം. വീടുകളും, സ്‌കൂളും, ആശുപത്രിയും സഹിതം സദാ വെള്ളത്തിൽ അധിവസിക്കുന്ന ഒരു ജനാവലി. വീടുകൾക്കടുത്തുകൂടി അതിവേഗം ഓടിച്ചു പോകുന്ന സഞ്ചാരികളുടെ ബോട്ടുകളെ അത്ര സന്തോഷത്തോടെയല്ല അവർ കാണുന്നതെന്ന് മനസ്സിലായി. ഒരു കാഴ്ചവസ്തു ആകാൻ ആരും ആഗ്രഹിക്കാറില്ലല്ലോ. നാദിക്കിരുവശവും നിരവധി സ്തൂപങ്ങളും അതിനു മുകളിലായി വീടുകളുടെ കൊച്ചു മാതൃകകളും കാണാം. അതെല്ലാം പരേതാത്മാക്കളെ കുടിയിരുത്തുന്ന കുര്യാലകളാണെന്നു ഗൈഡ് പറഞ്ഞപ്പോഴാണ് മനസ്സിലായത്.

ബോട്ടിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി നേരെ വിമാനത്താവളത്തിലേക്ക്. വീണ്ടും ഒരു 45 മിനിറ്റു വിമാനയാത്ര. രാഷ്ട്രീയ കൂട്ടക്കൊലകളുടെയും, നഷ്ട സ്വപ്നങ്ങളുടെയും ബാക്കിപത്രമാണ് നോം ഫെൻ പട്ടണം. സമത്വ സുന്ദര സമൂഹം സ്വപ്നം കണ്ട പോൾ പോട്ട് എന്ന കമ്മ്യൂണിസ്റ് നേതാവ് തലസ്ഥാനത്തെ ഉദ്യോഗസ്ഥ വൃന്ദങ്ങളെയും, ധനികരെയും വിദ്യാഭ്യാസമുള്ളവരെയും തിരഞ്ഞു പിടിച്ചു ബലമായി കൃഷിയിടങ്ങളിലേക്ക് കായിക ജോലിക്കു പറഞ്ഞയച്ചു. മറുത്തു നിന്നവരെ നിഷ്കരുണം കൂട്ടക്കൊല ചെയ്തു. ഏതാണ്ട് നോം ഫെൻ പട്ടണം മുഴുവൻ ഒഴിപ്പിച്ചു. കൂട്ടം കൂട്ടമായി ജനങ്ങളെ വണ്ടികളിൽ കയറ്റി വിജന സ്ഥലങ്ങളിൽ കൊണ്ടുപോയി കൊന്നു കുഴിച്ചു മൂടി. പിൽക്കാലത്തു അസ്ഥികൂടങ്ങളും, തലയോട്ടികളും കുഴിച്ചെടുത്ത അങ്ങനെയുള്ള ഒരു സ്ഥലത്തെ സന്ദർശനം രക്തം മരവിപ്പിച്ച അനുഭവമായിരുന്നു. “കില്ലിംഗ് ഫീൽഡ്സ്” എന്ന് പേരിട്ടു സഞ്ചാരികൾക്കായി തുറന്നിട്ടിരിക്കുന്ന ആ വിശാല സ്മാരകം തല തിരിഞ്ഞ രാഷ്ട്രീയ വഴികളുടെ തിക്ത ഫലങ്ങൾ തലമുറകൾക്കു കാട്ടിക്കൊടുക്കുന്നു. തലയോട്ടികളും, എല്ലുകളും, കൊല്ലപ്പെട്ടവരുടെ വസ്ത്രാവശിഷ്ടങ്ങളും, കൊല്ലാനുപയോഗിച്ച ആയുധങ്ങളെമെല്ലാം കണ്ണാടി കൂടുകളിൽ പ്രദർശിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്.

രാജകീയ കൊട്ടാരവും പരിസരങ്ങളും സഞ്ചാരികൾക്കു തുറന്നിട്ടിരിക്കുന്നു. മനോഹരമായ കെട്ടിട സമുച്ചയങ്ങൾ കണ്ടു തീർക്കണമെങ്കിൽ ഒരു മുഴു ദിവസം തന്നെ വേണം. നോം ഫെന്നിലും ഉണ്ട് രാത്രി ചന്ത. എല്ലായിടത്തും കമ്പോഡിയൻ റിയലിനോടൊപ്പം അമേരിക്കൻ ഡോളറും സ്വീകാര്യമാണ്. അമ്പതു ഡോളർ മാറിയാൽ ഇവിടെയും ലക്ഷാധിപതിയാകാം.

മടക്ക യാത്രയ്ക്ക് സമയമായി. നോം ഫെൻ അന്താരാഷ്‌ട്ര വിമാനത്താവളം എല്ലാ വിധത്തിലും ആധുനികമാണ്. ജീവനക്കാരും സൗമ്യരും സഹായ മനസ്ഥിതിയുള്ളവരുമാണ്. കംബോഡിയ ഒരു വ്യത്യസ്ത അനുഭവമായിരുന്നു. കണ്ടിരിക്കേണ്ട രാജ്യം.

Trivandrum International Airport Terminal 2