Psychology of Facebook

Though on Facebook since 2010 I had only a few friends till about an year ago. Being vary of requests from strangers and unfamiliar faces, I had accepted friend requests only from persons I knew well. My presence out there too was occasional. However it did not take me much time to realize that Facebook is not just an online distraction or a platform for arguments but one of the best ways to stay informed. My circle of friends on FB was slowly getting larger though I deliberately kept out acquaintances whom I could foretell by their deportment to be critical of social media for reasons ranging from inadequacy to illiteracy. Strangely enough they too are lurking there in their best of portraits living in the default position with their hyperactive amygdala. Consciously did I open the doors wider and let many in including the “amygdala type” to see how they react to causes, issues and events. Now I have a motley crowd of more than 300 friends from high school mates to senior colleagues, sanghees to kammis, sinners and saints. Me too is there more often updating my status, liking, commenting, posting and sharing.

In spite my best efforts to limit my cyber time, I get sucked in, checking my notifications, replying to comments, entering into arguments or just navigating through links.

Those people there at Facebook know how human mind works. There is specific neuropsychology that explains why so many of us are glued to Facebook. Researchers have discovered trends in the way that we conduct ourselves on Facebook that includes even lurking. Yes… there is psychology behind almost every element of the Facebook experience.

Your hostel mate in college posts old black and white photographs of your group visit to Madurai, Kodaikanal, your soft spoken colleague comes out with strong views on politics, and yet another friend posts funny animal videos. And then there is this cousin who keeps changing her profile picture. What drives people to post what they do? Researchers have concluded that there is definite relation between personality of people and their activities on Facebook.

Some of the findings are as follows:

• Those high in openness were more likely to post updates about their intellectual interests and to use Facebook as a way to find information, with this information-seeking motive explaining their tendency to post about such topics. This suggests that for those high in openness, their Facebook activities are more about sharing information than socializing.
• Extroverts were more likely to post about social activities and their everyday lives, and this was due largely to their desire to use Facebook as a tool for communicating with others.
• Conscientious individuals were more likely to post updates about their children, but analysis showed it wasn’t due to a desire to communicate with friends. The researchers speculated that perhaps it was due to competitiveness over parenting.
• Narcissists were more likely to post about their achievements, with such postings being motivated by that desire to get validation. Narcissists were also more likely to post about diet and exercise, perhaps as a way of showing how much they value physical attractiveness.

A 2010 study from Carnegie Mellon found that, when people engaged on Facebook—posting, messaging, liking, etc.—their feelings of general social capital increased, while loneliness decreased. It taps the brain’s pleasure centre. Lots of studies have worked toward figuring out what exactly goes on in our brains when we’re participating in social media—specifically, Facebook. A recent one discovered a strong connection between Facebook and the brain’s reward center, called the nucleus accumbens. This area processes rewarding feelings about things like food, sex, money and social acceptance. When we get positive feedback on Facebook, the feeling lights up this part of our brain. The greater the intensity of our Facebook use, the greater the reward.

Another fascinating study recorded physiological reactions like pupil dilation in volunteers as they looked at their Facebook accounts to find that browsing Facebook can evoke what they call flow state, the feeling you get when you’re totally and happily engrossed in a project or new skill. Researchers at the University of Arizona monitored a group of students and tracked their “loneliness levels” while posting Facebook status updates. The study found that when students updated their Facebook statuses more often, they reported lower levels of loneliness. This was true even if no one liked or commented on their posts! Researcher link the drop in loneliness to an increase in feeling more socially connected. On the other hand, when people see their social media statuses are not being engaged with as much as their peers, they can begin to feel like they don’t belong.

What happens when we do not participate. Those with low self-esteem and feeling of insecurity often are afraid to post, comment or share. They have opinions but are too conscious whether they will be bullied, ignored or ridiculed. Some of the studies have shown that Facebook could be making these people more lonely, or isolated, or jealous of all the seemingly-perfect lives we see there. This down side of Facebook seems to emerge mostly when we become passive viewers of Facebook and not a part of the experience.

Here is my final take on Facebook use. If someone can develop an appropriate algorithm where the “likes”, the subjects of links shared, and the nature of comments offered by a person are fed into, it can easily predict his religion, his political leanings, age, gender, and even his IQ levels with fairly good amount of accuracy.

 

 

 

Where Time stands still – Pazhaya Suriyani Pally Chengannur

Chengannur is the seat of one of Kerala’s most ancient Christian Churches withstanding the ravages of time. When one would look at the gawking structure with awe and wonder, he may also feel sorry that one of our great citadels of religious amity that could stand up to some of the great cathedrals of the world has been languishing in the backyard of India’s great past.

Pazhaya (ancient or old) Suriyani Pally in Chengannur, claiming to have a history of not less than 17 centuries is a beautiful structure blending the best of Christian and Hindu temple architecture, something fast disappearing from the Kerala landscape for want of care and attention. Its gopuravathil, poomukham, kalvilakku and doors and walls adorned with carved figurines including Hindu god Hanuman holding a baton speak of a bygone era when the Christians and the Hindus lived and prospered together. Historians agree that Kerala is dotted with such landmark centres of worship modeled on Hindu architecture. Take for example, the Muslim mosque at Kathiroor, near Chokli in Kannur district. It is almost a temple. Historians feel that it was originally a temple but converted into a mosque in the wake of Hyder Ali’s or Tippu’s march over Kerala in the last quarter of the 18th century. The Pazhaya Suriyani Pally in Chengannur and the Cheriya Pally in Kottayam are unique with the same architectural splendour. And both the churches have Valiya Pally at a stone’s throw distance with the Kottayam Valiya Pally belonging to the Syrian K’nanaya faction and the Chengannur Valiya Pally belonging to the Marthoma Church.

Kottayam Cheriya  Pally is a treasured possession of the Orthodox Syrian Church while the Chengannur Pazhaya Pally is co-owned by the local  Orthodox Church and the local Mathoma Church, under a Trust formed over a century back, to be exact in 1878 with the right of worship shared by them on alternate Sundays.

Fiercely Independent: Suriyani Pally, shorn of written evidences of its hoary past except perhaps the words carved on the pillars of its gopuravathil, proudly recalls the stories of its tour de resistance against foreign machinations, both from the East and the West. Throughout the centuries the church proclaimed its independence as evidenced by the formation of a Trust ratified by Travancore Royal Court and later by the High Court of Kerala.

History has it that Ivanios Yuhanon, a metropolitan from Antioch, Syria, visited Malankara in 1751 and made the western ‘malika’ (double storied building) of the Pazhya Suriyani Pally (this ‘malika’ is no more there) his home. Mar Ivanios, credited with the propagation of the liturgy of Mar Yacob in Malankara, passed away in 1794 and was interred in front of the southern ‘thronos’ (alter) of the Church.

There is legend regarding Mar Ivanios’ arrival in Chengannur. When he reached Irapuzha kadavu on River Pampa by boat, his followers took him to the Church in a procession. But the Nair chiefs of the land did not allow the procession to pass in front of the local chieftain’s palace and the procession had to take a different route. When the son of the chieftain, Vanjipuzha Chief, fell ill, the royal astrologer found that the curse of a saint had fallen on the son.  The Chief is said to have rushed to Mar Ivanios to tender an apology. The Metropolitan’s prayer is said to have rid the boy of his illness. In return, the Chief bestowed tax-free land and properties to the Church.

Tablets of History: Over 1200 tombs in the cemetery adjoining the Suriyani Pally, some of them belonging to eminent Christians, stand as  mute witness to the bygone eras when all Christians were united in Christ but fell apart for reasons purely temporal. George Joseph, once President of the Indian National Congress and his brother renowned journalist Pothen Joseph, well known cardiologist Padmashri K.M.Cherian and former  editor of Malayala Manorama Padmabhooshan K.M.Cherian were members of the church while Padmashri PM Joseph, once principal of the National Physical Education College, Gwalior, is buried here. Two tombs conspicuous by their close proximity to the Church belong to two illustrious sons of the Marthoma Church—Kottooreth Valiachan and  Kottarathil Thoma Kaseesa. Kottooreth Achan was the first translator of the Syrian liturgy to Malayalam and Thoma Kaseesa with 11 others had their famous prayer meeting on 5th September 1888 at Kadavil Malika on the banks of Pamba that ultimately resulted in the renowned Maramon Convention. Church historians claim that at the height of its glory Chenannur Pazhaya Suriyani Pally was venerated as a parent church by over 100 churches of yore.

Unique Offering: The Church is famous for the Aval Nercha (offering of sweetened rice flakes) held on every Maundy Thursday, for the last four centuries. To prepare the offering, they use a unique 8-tongued coconut scrapper made out of a single log. Another ancient church to have such a rare piece of utensil is Kuravilangadu St Mary’s.

Just opposite to the Pazhaya Suriyani Pally, the giant of a structure is fast coming up—St Ignatius Cathedral of the Orthodox Church, conspicuous for its sheer size and towering spires. One would feel sad that the centuries old Suriyani Pally is left there as a lonely sentinel to be alerted by occasional visitors except for the Mar Thoma and the Orthodox followers gathering there for worship on alternate Sundays.

(First published in destination Kerala – January 2011)

In Malacca -A Chance Encounter

Airasia’s promotional offer was too tempting to resist, just Rs.3000 from Trivandrum to Kuala Lumpur and back. Even while charting out our travel plans we had decided to take an independent route that veers away from organized tour groups and crowds. So we donned our backpacks to travel the 3000 km to Malaysia with the same ease as our last to Sholayar. The great thing about backpacking is that it makes you feel as if you are taking on the world armed with nothing more than a tooth brush and sandals. And in true spirit of an independent traveler we took to roads less traveled and dared to attempt things few people do. Our ten day itinerary included the strawberry farms of Cameron Highlands in Pahang province, rain forests of Penang Island, the UNESCO World heritage city of Malacca and a long train journey from Butterworth in the north to Johor Bahru in down south. YMCAs, budget hotels, public transport and wayside eateries added spice to the travel.

For me this was a journey down the memory lane too, a recap of the tales I have heard as a child from my Malaysian uncles. More than a century ago quite a few of my ancestors had migrated to this part of the world in search of better pastures in the plantations of the high lands and the tin mines of Kuala Lumpur. Though many of them had returned after the world war, a few had stayed back, having settled down as devoted spouses to Malays or Chinese. Though I could not locate any of my long lost cousins, a chance encounter with Richard, a resident of the Portuguese Settlement at Malacca was an unforgettable experience.

We were exploring the lanes and by lanes of Malacca city by foot and noticing a neat row of tiled houses with a big signboard ‘Portuguese Settlement’ we decided to go in. With picket fences, Dutch windows, and raised verandas the place reminded us of Fort Kochi in our own backyard. Leaning on the fence of one of those houses was an old man in his late sixties talking to the lady next door. He was tall and lean but the physical features were not pronounced enough to give away his racial identity. ‘Could be a Chinese, Malay, Thai or even a Tamil’ we guessed. He waved at us and we waved back. “Where are you from?” the first question was from him. On learning that we are from India there was a disarming smile on his face and on further learning that we are from Kerala, he enthusiastically retorted ‘Malayalees?’ with a sparkle in his eyes that I can never forget. The gates were wide opened for us and he made us sit comfortably in his portico. His wife Agnes was away running the boutique owned by them in the Mini market nearby. He offered us some cold drinks and took a deep puff from the cigarette he was smoking and started narrating his life story. All his three daughters were married and settled in different parts of Malaysia. He was in the Malaysian police and retired as a Superintendent of Johor Province. Most of his service was spent in correction and probation, taking care of derelict adolescents from juvenile courts. It was revealing to know from him that most of these boys and girls were from interracial homes. As if reminded of something suddenly he goes inside and returns with an old faded black and white photograph and tells us proudly that “this is my father T. Janardanan Pillai from Kerala”. He was a Chief Clerk in the Malaysian Railways, got married to a Sabah Chinese lady and had died when Richard was in school. He recalled his childhood days spent with his father when he used to tell him about the lush green paddy fields, palm fringed beaches and the much missed festivals of his homeland. Unfortunately Richard doesn’t know from which part of Kerala his father hailed, nor has any contact with anyone from his father’s land. He had never been to Kerala or India. We made a genuine offer of hosting him if he desires to come to Kerala. Tears rolled down his cheeks when he said that he was keeping this secret wish for the last fifty years. It was then that he showed us his amputated feet, a recent complication from severe diabetes grave enough to keep his wish unfulfilled.

(First published in Deccaan Chrnicle daily and later in Destination Kerala – June 2010)

 

And fools who came to scoff, remained to “Play”

എഴുപതുകളുടെ ആദ്യ പാദം. സിവിൽ സർവീസ് പഠന ലക്ഷ്യവുമായി തിരുവനന്തപുരത്തു ചേക്കേറിയ ദിനങ്ങൾ. ഐശ്ചിക വിഷയങ്ങളിൽ ഒന്നായ ഇന്ത്യ ചരിത്രത്തിന്റെ മർമ്മങ്ങൾ പറഞ്ഞു തന്ന നാരയണൻ നായർ സാറിൻറെ വീട് ശാസ്തമംഗലത്തിനു സമീപം പൈപ്പിൻ മൂട് എന്നറിയപ്പെടുന്ന സ്ഥലത്തെ മനോഹരമായ വയലിറമ്പത്തായിരുന്നു. പോകുന്ന വഴിയിൽ ഏതാണ്ട് ഒരുകിലോമീറ്റർ നീണ്ട കരിങ്കൽ ചുറ്റുമതിലുള്ള ഒരു വിശാല പുൽമേട് കണ്ണിൽപ്പെടും. പലപ്പോഴും ആകാംക്ഷയോടെ അവിടേക്കു എത്തിനോക്കുമ്പോൾ പ്രായമുള്ള ഏതാനും പേർ കയ്യിൽ ഒരു വടിയുമായി മെല്ലെ മെല്ലെ നടക്കുന്നത് കാണാറുണ്ടായിരുന്നു. പിന്നീടുള്ള അന്വേഷണത്തിലാണ് അത് “ഗോൾഫ്” എന്ന ബൂർഷ്വാ കളി അരങ്ങേറുന്ന കളിക്കളമാണെന്ന് മനസ്സിലായത്. ടീ, പാർ, ഫെയർവേ തുടങ്ങിയ ഗോൾഫുമായി ബന്ധപ്പെട്ട പദങ്ങൾ മത്സര പരീക്ഷകൾക്ക് വേണ്ടി മനഃപാഠമാക്കിയിരുന്നെങ്കിലും ഏതു എന്താണെന്ന് ഒരു പിടിയുമില്ലായിരുന്നു.

ശരീരം വിയർക്കാത്ത ഇതെന്തു കളി. പത്തു മുപ്പതു ഏക്കർ സ്ഥലം കുറെ പണക്കാർക്ക് മാത്രം ഉലാത്താനും കള്ളുകുടിക്കാനുമായി നീക്കി വെച്ചിരിക്കുന്ന സംവിധാനത്തോട് എന്തെന്നില്ലാത്ത അമർഷം തോന്നി. ഒട്ടും വൈകാതെ ഒരു ഇടതു പക്ഷ പ്രസിദ്ധീകരണത്തിൽ സ്വതന്ത്ര ഭാരതത്തിൽ സായിപ്പിന്റെ ഈ കളി നിരോധിക്കേണ്ടതിന്റെ അനിവാര്യതയെപ്പറ്റി ലേഖനവും അയച്ചു. കളിക്കാരുടെ കയ്യിൽ ഇരിക്കുന്ന വടി പിടിച്ചു വാങ്ങി പുറകിൽ രണ്ടു പൊട്ടിച്ചു ഇറക്കി വിടണമെന്നും പറ്റുമെങ്കിൽ അവിടെ കപ്പ നടണമെന്നും മറ്റുമുള്ള ധാർമിക രോഷ ഫാന്റസികൾ.

ഏതാണ്ട് നാല് ദശകങ്ങൾക്കിപ്പുറം ആദർശങ്ങൾക്കൊക്കെ അവധികൊടുത്ത് ഡൽഹി, കൽക്കട്ട, ചെന്നൈ വഴി ഒരു ശരാശരി മനുഷ്യനായി ഞാനും തിരികെ എത്തി – ഒരു ഗോൾഫ് പ്രേമിയായി. കറതീർന്ന കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകൾ കാവിയുടെ വക്താക്കൾ ആയതുപോലെ. അതെ പുൽമേട്ടിലൂടെ ഞാനും നടന്നു ഒരു വടിയുമായി. ഇടതൂർന്ന മരങ്ങളും, ദേശാന്തര പക്ഷികളും, മഞ്ഞു കണങ്ങൾ തങ്ങി നിൽക്കുന്ന പുൽത്തുമ്പുകളും, എല്ലാം അവിടെത്തന്നെയുണ്ടായിരുന്നു – വെയിലറിയാതെ, മഴയാറിയാതെ വർഷങ്ങൾ പോകുവതറിയാതെ.

ഗോൾഫ് വെറും ഒരു കളിയല്ലെന്നും ശരീരവും മനസ്സും ബുദ്ധിയും ഒരു പോലെ ഒരു നിമിഷാർദ്ധത്തിൽ ഒരു പ്രവർത്തിയിൽ കേന്ദ്രീകൃതമാവേണ്ട ഏതാണ്ട് യോഗ പോലൊക്കെയുള്ള ഒരു സമ്പൂർണ സംയോജിത പദ്ധതിയുമൊക്കെയാണെന്നു കാലക്രമേണ മനസ്സിലായി. ഈ കളി നേരത്തെ തുടങ്ങാഞ്ഞതിൽ പശ്ചാത്തപിച്ച ദിവസങ്ങൾ. ഒരിക്കൽ ജീവിതത്തിന്റെ ഭാഗമായാൽ വിട്ടുകളയാൻ പ്രയാസമുള്ള ഒരുപക്ഷെ മനുഷ്യൻ കണ്ടെത്തിയ ഏറ്റവും സങ്കീർണമായ വിനോദോപാധി. പുറത്തു നിന്ന് നോക്കുന്നവർക്ക് ഒരിക്കലും മനസിലാക്കാൻ സാധിയ്ക്കാത്ത ഒരു കീറാമുട്ടി. മനശ്ശാസ്ത്രവും, ഊർജ തന്ത്രവും, എയ്‌റോ ഡയനാമിക്‌സും ക്ഷേത്രഗണിതവും എല്ലാം ആവശ്യപ്പെടുന്ന ഒരു അപൂർവ കായിക കല.

ടീ ബോക്സിൽ നിന്ന് കൊണ്ട് ആദ്യത്തെ അടിക്കു തയ്യാറെടുക്കുമ്പോൾ മനസ്സിലൂടെ കടന്നു പോകുന്ന ചിന്തകൾ ഒന്നര ഇഞ്ച് വ്യാസം മാത്രമുള്ള ആ വെളുത്ത കൊച്ചു പന്തിന്റെ സഞ്ചാരപഥം നിയന്ത്രിയ്ക്കുമെന്ന് വിശ്വസിക്കുവാൻ ആദ്യമൊക്കെ പ്രയാസമായിരുന്നു. ലക്ഷ്യത്തിനു ഉന്നം വെച്ച് കൊണ്ട്, പാദങ്ങൾ നിശ്ചിത അകലത്തിൽ വെച്ച്, കാൽ മുട്ടുകൾ അല്പം മുന്നോട്ട് വളച്ചു, തലകുനിച്ചു, വിരലുകൾ പിണച്ചു വടിയുടെ അറ്റത്ത് ഇറുക്കിപ്പിടിച്ചു, കൈമുട്ടുകൾ വളയാതെ സാവധാനം പിന്നോട്ടെടുത്ത്, ശരീര ഭാരം ഒരു കാലിൽ നിന്ന് മറ്റേ കാലിലേക്ക് സ്ഥാനാന്തരം നടത്തി സമാന്യം വേഗത്തിൽ നിലത്ത്‌ ടീയിൽ ഇരിക്കുന്ന പന്തിനെ മുന്നോട്ടുവീശിയടിച്ചു കഴിഞ്ഞു തലയുയർത്തി നോക്കുമ്പോൾ ഫെയർവെയിലെ മനസ്സിൽ കരുതിയ ഇടത്തിൽ പന്ത് ചെന്ന് പതിയ്ക്കുന്നത് ഏതാണ്ട് ഒരു വൻ ദൗത്യം പൂർത്തിയാക്കുന്ന സന്തോഷം പകരും.

ഒരു മനുഷ്യന്റെ തനതായ സ്വഭാവം അറിയണമെകിൽ അയാളുടെ കൂടെ ഗോൾഫ് കളിക്കണമെന്ന് പറയാറുണ്ട്. നിരാശ, അസൂയ, വൈരാഗ്യം, വാശി എല്ലാത്തിനും ധാരാളം അവസരങ്ങൾ. കളിയ്ക്കിടയിൽ കള്ളത്തരങ്ങൾ കാണിക്കാനും നിരവധി സന്ദർഭങ്ങൾ ഉണ്ടാകും. പലപ്പോഴും കളിക്കാരനും ദൈവവും മാത്രം. ആ അവസരങ്ങളിലും സത്യസന്ധത പുലർത്തുകയെന്നത് ഗോൾഫിന്റെ അലിഖിത പാരമ്പര്യമാണ്. എല്ലാ നിലവാരത്തിലുള്ള കളിക്കാരെയും ഏകദേശ തുല്യതയിൽ എത്തിയ്ക്കുന്ന ഹാൻഡിക്യാപ്‌ വ്യവസ്ഥിതിയും ഗോൾഫിന്റെ പ്രത്യേകതയാണെന്നു പറയാം.എല്ലാവർക്കും സാധ്യതകൾ ഉണ്ടെന്ന ബോധം ആവേശം പകരും.ഏതു പ്രായത്തിലുള്ളവർക്കും ഇത് കളിക്കാനാവും. ടൈഗർ വുഡ്സ് രണ്ടാമത്തെ വയസ്സിൽ കളി തുടങ്ങിയെങ്കിൽ നൂറു വയസ്സിനും മുകളിലുള്ള കളിക്കാരും നിലവിലുണ്ട്.

സാമാന്യ മര്യാദയുടെ നീണ്ട പട്ടിക തന്നെ ഗോൾഫിനുണ്ട്. കൂടെ കളിക്കുന്നവരുടെ ലക്ഷ്യ രേഖയിൽ ചവിട്ടാതിരിക്കുക, വഴി തെറ്റി പറക്കുന്ന പന്തുകൾ അന്വേഷിക്കാൻ കൂട്ടുകാരനെ സഹായിക്കുക , കളിക്കിടയിൽ കേടു പറ്റുന്ന പുൽത്തടങ്ങൾ പൂർവ സ്ഥിതിയിലാക്കുക കളി കഴിയുമ്പോൾ കൈ കൊടുത്തു പിരിയുക, അങ്ങനെ നിരവധി.

ഒരേ കളിസ്ഥലത്തു ഒരേ കളി തന്നെയാണ് കളിക്കുന്നതെങ്കിലും എല്ലാ ദിവസവും നമ്മെ കാത്തിരിക്കുന്നത് പുതിയ അനുഭവങ്ങൾ, പുതിയ പാഠങ്ങൾ പുതിയ അവബോധങ്ങൾ. പലപ്പോഴും ഒരു ജനതയുടെ തന്നെ ഹരമായി മാറുന്ന ഈ കളി രാജ്യങ്ങളുടെ പോലും കാഴ്ചപ്പാടുകളെ കീഴ്മേൽ മറിച്ചിട്ടുണ്ട്. പതിനഞ്ചാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഗോൾഫ് കളി തുടങ്ങി വച്ച സ്കോട്ട്ലാൻഡിലെ ജെയിംസ് രണ്ടാമൻ രാജാവ് ഈ കളി നിയമം മൂലം നിരോധിച്ചെങ്കിൽ തീവ്ര ഇടതുപക്ഷ രാഷ്ട്രങ്ങളായ ചൈനയും വിയറ്റ്നാമും ഇപ്പോൾ നെൽവയലുകൾ നികത്തി ഗോൾഫ് കളിക്കളങ്ങൾ നിർമ്മിക്കുന്നു.

ജീവിതവുമായി ഇത്രയധികം സമാന്തര സാദൃശ്യങ്ങൾ ഉള്ള മറ്റൊരു കളിയില്ലെന്നു തന്നെ പറയാം. ലക്ഷ്യത്തെ മുന്നിൽ കണ്ടുകൊണ്ടുള്ള പ്രയാണം.സന്തോഷവും ഇച്ഛാഭംഗവും ഒരേസമയം. വഴിയിലെ എല്ലാ അപകട സാധ്യതകളും അഭിമുഖീകരിക്കാതെ മാർഗമില്ല, കാടും, മേടും, കിടങ്ങും, വെള്ളക്കെട്ടുകളും സമർത്ഥമായി തരണം ചെയ്തേ ലക്ഷ്യത്തിലെത്താൻ സാധ്യമാവൂ. പന്ത് എവിടെ വീഴുന്നുവോ അവിടെ നിന്ന് തന്നെ തുടർന്നുള്ള കളി തുടരണം . വേറെ വഴിയില്ല. നേരെ അടിക്കുന്നവർ ഭാഗ്യവാന്മാർ. കുറഞ്ഞ അടികളിൽ ലക്ഷ്യത്തിൽ എത്തുന്നവർ വിജയികളും. ഓരോ ദിവസവും പുതിയ പുതിയ വെല്ലു വിളികൾ. അടുത്ത ദിവസം എല്ലാം ശരിയാകുമെന്ന് പ്രതീക്ഷകൾ. അപൂർവ്വമായെത്തുന്ന നല്ല നാളുകൾ.

Oh! Calcutta

Kottayam to Kolkata is a long way. I had just finished my stint at Mahatma Gandhi University as its First Finance Officer and was repatriated to the Department of Telecommunications, Government of India who charitably posted me as Director (Finance) of Calcutta Telephones, an unappetizing concoction for any civil servant. The year was 1986 and the month December.  Calcutta telephone system was one of the worst in the country then and adding to its woes, the city was cut open through its heart to facilitate the upcoming metro. Cholbe na and gherao were generously used as effective weapons by trade unions. Those were days when one had to wait for years to get a phone connection and months to get their faulty phone repaired.  “Cable pair’’ was the rarest thing. In The Telegraph there was a daily column with a customer’s photograph and his phone number under the caption “My telephone is not working”, a free public service by the city’s most popular English daily.

Coromandel Express reaches Calcutta (as it was called then) by mid morning and on my way to the guest house I reported to the General Manager J.Basu at Telephone Bhavan, BBD Bag. But alas there was a legal impediment to my joining. The incumbent Mr.Chakraborty, an officer of the Indian Postal Service, sat tight on his seat with a stay order from the Calcutta High court allowing “staus quo till further orders”. Gleefully I welcomed the situation, now that Delhi has to give an alternate posting and there was no slot beyond Calcutta to accommodate me making any change in my favor. But this momentary sanguinity was short lived as Swaminathan, the all powerful minion from Sanchar Bhavan informed me to stay back as they are trying to vacate the stay through the Supreme Court. Thus even without any desire of my own, I had the rare privilege of becoming a party in an appeal case in the highest court of the land.

I decided to take it lying down literally. The guest room, euphemistically called Inspection Quarters, at Tiretti Bazar Telephone Exchange was cozy enough and the Calcutta Winter was not angry like Delhi. I was in no great hurry to take on the job and started enjoying the paid holiday thanks to the great Indian judiciary. Every morning I used to go to Telephone Bhawan dutifully and spend some time with Mr. Gopalan the General Manager (Operations), a humourous old gentleman with an unending stock of hilarious anecdotes.

Chakraborty, my adversary in the Court, also was extremely friendly with such an opponent least interested in winning his case. He was an interesting character who was leading some kind of an inter-religious group propagating universal love and brotherhood, a la Din-I Ilahi of Akbar the Great. St. Johns Church, the imposing grand old cathedral on Council House Street, close to the Raj Bhawan, used to open its gates for his meetings every Saturday where I was also invited. That group of people from different faiths gathered in this grand structure built by the English East India Company, talking about peace, love and brotherhood raised admiration in me about Bengalees in general and Chakraborty in particular. The proceedings were more or less similar to a Christian cottage prayer meeting with songs, prayer, a short message and a final benediction. I was highly impressed by the enlightenment of Bengalees with a very civilized mindset evolved under the influence of great reformers like Raja Ram Mohan Roy, Iswar Chand Vidyasagar, Kesub Chandra Sen  etc. and intellectual giants like Tagore and Satyajit Ray. To my surprise I found that their version of Hinduism is that of Universal religion of impersonal monotheism distinct from the pluralistic and multifaceted way Hinduism is practiced elsewhere.

Gopalan’s jokes and Chakraborty’s Din i Ilahi could not take me too far. It was already three weeks for me without any job. Exploring the city was a good way to kill time. The Chinese food market at Sunyet Sen Street close to the exchange building was a real treat in the morning, perhaps the best possible way to start the day with some outstanding refreshing and authentic homemade Chinese food. From momos, and spring rolls to sticky rice and even chicken pies, the place served amazingly sumptuous foods. The Chinese vendors, mostly women, cooked these foods at home and brought to the market early morning. Wonder whether those Chinese women are still there selling dimsums and sui mais in the China Town at Tiretti Bazar.

Later in the day I would be making my day trips in trams slowly chugging through the busy streets enjoying the old world charm of the city of joy gulping down thick sweet tea from thimble sized clay pots (bhanr) and eating lip smacking street food. On return from one of those day trips the caretaker of the Inspection Quarters informed me that the General Manager Mr.Gopalan would like me to contact him for something urgent. I rushed to meet him and with a sly smile he requested me to undertake an urgent journey along with the Welfare Officer to a far off village in 24 Parganas District beyond Diamond Harbour. The mission was simple enough of handing over the compensation payments to the families of two labourers who were asphyxiated in a cable duct the previous day. The bodies were already taken to their villages and the cremations were also over. I could never even think saying no in associating with such a pious duty but the enigmatic smile on the face of Mr. Gopalan left me puzzled. I could read a sense of guilt in the corner of his eyes.

The jeep driver Mahto was a sturdy tribal from Jharkhand who thought it his birth right to overtake all the vehicles with the strength of “Government of India” on the number plate. With the help of some local officers we could locate the houses and hand over the money to the parents of the deceased. Trouble started when we were about to leave. The small group of onlookers and neighbors soon swelled to a boisterous crowd. The Welfare Officer who had accompanied me and the alert driver smelt trouble and both of them jumped to the vehicle. I was still staying back in sympathy for the bereaved families concerned about their ramshackle houses and the poverty stricken circumstances. Without any regard for my caring sentiments Mahto pushed me inside the jeep and drove off like a race car driver.

No sooner we set off than a crowd with sticks and lathis started chasing us. After a safe distance we picked up courage to look back and lo and behold there was a tempo van full of villagers behind us baying for our blood. Fortunately their rickety vehicle was no match for Mahto and his brand new Mahendra jeep. Suddenly it dawned on me that crowd violence comes natural to rural Bengal and our escape is providential. But for the rustic common sense and the impressive driving skills of Mahato we would have been referred in the past tense now.

The next morning Mr. Gopalan the wily south Indian was all apologies as he had foreseen far worse with his long years of experience in Calcutta. For me it was a life’s lesson on many counts, a reassurance of psalms 91 “for he shall give his angels charge over thee to keep thee in all thy ways” and a caution note on taking the people you trust for granted. The incident also proved that all the sophistication, enlightenment and the universal brotherhood of Bengalees stop on the borders of Calcutta city.

Maramon- Blessed is the One who does not Stumble

Once again I am at Maramon. Sitting here in the crowded pandal I was wondering what brings all these people here in this sweltering heat. In the inaugural day itself the Metropolitan made it clear that it is not a revival meet as many think but more of an occasion for understanding the deeper meanings of the word of God. How many among this multitude have come with that altruistic intention in search for the ultimate truth? I am more with the jesting Pilate who asks “What is truth?” and would not stay for an answer.
So what brings ME here? Being a Syrian Christian born in a Marthoma family, the spirit of Maramon runs in the veins. I had heard my father talk about his trips to Kozhenchery by country boat from Mavelikara, listening to renowned speakers like Kagawa, the Japanese Missionary, William Mott, the Nobel Peace Prize winner and Stanley Jones the staunch Methodist. As a college student I remember roaming around the stalls and booths outside the venue and just return without ever sitting inside for two torturing hours.
Much water has flowed down the river Pamba since then. Slowly I was caught inside without ever recognizing it. It was the final day of the convention in 2004. I was there in one of those back seats. Dr.Cleophus LaRue had just concluded his phenomenal oration. The crowd was about to disperse with the customary song “sthuthippin.. sthuthippin..” Suddenly there was a cloudburst and a huge downpour. The choir smoothly changed over to “Asissam maari”(the Malayalam version of “Showers of blessing”) as if on a hint from above. And that was indeed an year of blessing for me personally. Ever since, I attended the Convention in unquestioning obedience. Just as a whole week seems to go waste without a church attendance on Sunday, the prospects of the year ahead seem to depend on your annual attendance at Maramon.
Well! My reason tells me that the Universe out there runs on the laws of physics and chemistry. Is there really a living God up there who keeps a watch over you as a loving father or a caring uncle? Is there life after death? Is there heaven and hell or a re-birth waiting for you depending on your deeds on this earth? There is little to believe that anything is left after you lose your consciousness and finally close your eyes, except as some memories of your loved ones. Are our prayers answered indubitably though we sing day in and day out to a God who is supposed to listen to your every prayer? Of course as Christians we can always find excuses for the failed prayers. Trapped in the misgivings of the past and uncertainties of future we are constantly on the lookout for citadels of refuge, clutches to support ourselves.
Though I know all the arguments to support the above rational view I still pray to my God for benevolence and peace despite the cerebral spins. Though my trust in the Lord may not be exactly like Mount Sion that abideth for ever, I love to hang on to that old God and say my daily prayers.

Post Script:

February 2018: This year too I was at Maramon and Dr. Rajkumar Ramachandran appeared to respond to my blog. Among many other things he spoke that day his reference to St.Thomas (doubting Thomas) was very much topical to me. It is true that Jesus did not answer Pilate during the trial when he raised the question “What is truth”. But in John Chapter 14 vs.6 Jesus had already answered the question to Thomas his disciple:  “I am the way the truth and the life”. Why this was specifically revealed to Thomas? According to Dr.Rajkumar, may be Jesus foresaw that Thomas was to be the apostle for India taking the gospel to the “argumentative Indians” like me.

Lady of Liberty and a few others

കണ്ടിരിക്കേണ്ട രാജ്യങ്ങളുടെ പട്ടികയിൽ ഗൾഫ് രാജ്യങ്ങൾക്കും  താഴെയായിരുന്നു എനിക്ക് അമേരിക്ക. ഒരു മൂന്നാം ലോക പൗരന്റെ  അസൂയ മാത്രമെന്ന് കരുതേണ്ട. വെറും നാനൂറ്  വർഷങ്ങളുടെ മാത്രം ചരിത്രമുള്ള നാട്ടിൽ എന്ത് കാണാൻ. സായിപ്പിനെ പണ്ടേ അത്ര പിടുത്തമില്ല. ഇരുനൂറു വർഷം നമ്മളെ അടക്കി ഭരിച്ചതിന് തൊണ്ണൂറ്റിരണ്ടിലെ ആദ്യത്തെ വിദേശ യാത്രയിൽ തന്നെ ലണ്ടനിൽ ഗിറ്റാറടിച്ചു ഭിക്ഷയാചിച്ച സായിപ്പിന് ഒരു പൗണ്ട് കൊടുത്തു പകരം വീട്ടിയിട്ടുണ്ട്.  കാനഡയും ഇംഗ്ലണ്ടും ഫ്രാൻസും മറ്റു ചില യൂറോപ്യൻ രാജ്യങ്ങളും കണ്ടു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അമേരിക്ക കാണാനുള്ള താല്പര്യം വീണ്ടും കുറഞ്ഞു. ഇതൊക്കെ തന്നെയല്ലേ കുത്തക മുതലാളിത്ത കോർപ്പറേറ്റ് രാജ്യമായ അമേരിക്കയുടെയും മുഖം. വൻകിട കെട്ടിടങ്ങൾ, വീതിയേറിയ തെരുവുകൾ, ഏക്കറുകളിൽ പടർന്നു കിടക്കുന്ന ഷോപ്പിംഗ് മാളുകൾ, വളരെ മോടിയിൽ വസ്ത്രധാരണം ചെയ്ത്  ധൃതിയിൽ നീങ്ങുന്ന  ജനങ്ങളുടെ നഗരങ്ങളും, വിസ്തൃതമായ പുൽമേടുകളുള്ള നാട്ടിൻപുറങ്ങളും. നമുക്ക് നമ്മോടു തന്നെ അവജ്ഞ തോന്നുന്ന വെളുപ്പും സൗന്ദര്യവും വെടിപ്പും വൃത്തിയും.

അമേരിക്കയിൽ ഇത്  ആദ്യമല്ല. സാൻഫ്രാൻസിസ്കോയും ചുറ്റുപാടും നാല് വർഷങ്ങൾക്കുമുൻപ് കണ്ടതാണ്. അന്ന് വെറും പത്തു ദിവസത്തെ ഔദ്യോഗിക യാത്രയായതിനാൽ ഹോട്ടലിനു പുറത്തെ ലോകം വലുതായൊന്നും കണ്ടില്ല. പക്ഷെ അന്നത്തെ  അനുഭവം തന്നെ എന്റെ  പല സങ്കൽപ്പങ്ങൾക്കും വെല്ലുവിളിയായി. ബെർക്കലി യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിലും പരിസരങ്ങളിലും കറുത്തവരും, മെക്സിക്കൻസും, ഏഷ്യൻ വംശജരും  ബഹു ഭൂരിപക്ഷം. വളരെ കാഷ്വൽ വസ്ത്രങ്ങളിലായിരുന്നു മിക്കവരും. അവരുടെ കൂട്ടത്തിൽ ഒന്നായി നീങ്ങാൻ  വളരെ എളുപ്പമായി തോന്നി. യൂറോപ്പിലെ പോലെ സ്വാഭിമാനം ഭീഷണിയിലാകുന്ന അവസ്ഥയേയില്ല. കൊള്ളാമല്ലോ എന്ന് തോന്നിയപ്പോഴേക്കും മടങ്ങാനുള്ള സമയമായി.

ഇത്തവണ കിഴക്കൻ തീരമായിരുന്നു.ന്യൂയോർക്,ന്യൂജേഴ്‌സി,വാഷിംഗ്‌ടൺ, പെനിസിൽവേനിയ. ഔദ്യോഗിക കെട്ടുപാടുകളൊന്നുമില്ല. യാത്രയ്ക്ക് വേണ്ടി മാത്രമുള്ള യാത്ര. ജെ എഫ് കെ വിമാനത്താവളത്തിന് പുറത്ത്  ട്രംപിന്റെ വിസ നിയന്ത്രണങ്ങൾക്കെതിരെയുള്ള പ്ലക്കാർഡുകളുമായി പ്രകടനം. ഇമ്മിഗ്രേഷനിൽ എന്തെങ്കിലും പ്രശ്നങ്ങളുണ്ടെങ്കിൽ ഇടപെടാൻ തയ്യാറായി ഒരുകൂട്ടം നാട്ടുകാർ. ജനാധിപത്യം നൂറു ശതമാനവും അതിന്റെ ശരിയായ അർത്ഥത്തിൽ. വീണ്ടും ഇതേ ജനാതിപത്യബോധം വൈറ്റ്ഹൗസിനു മുൻപിലും കാണാനിടയായി. ട്രംപിനെതിരെ ഒരു ഒറ്റയാൾ പോരാട്ടം.

രസകരമായ നിരവധി യാത്രാഅനുഭവങ്ങളുണ്ടായെങ്കിലും നാല് സ്ത്രീകളെപ്പറ്റി പറയാതെ വയ്യ. ന്യൂയോർക്കിൽ നിന്ന് തന്നെ തുടങ്ങാം. വാൾസ്ട്രീറ്റും ഗ്രാൻഡ് സെൻട്രലും, ബ്രോഡ്‍വെയും, ടൈം സ്ക്വയറും, ബ്രൂക്ലിൻ  ബ്രിഡ്ജും എല്ലാം നടന്നു തന്നെ കണ്ടു. എമ്പയർ സ്റ്റേറ്റ് ബിൽഡിംഗ് ആണ് അടുത്തത്. ടിക്കറ്റ് എടുക്കാൻ തന്നെ നീണ്ട ക്യൂ. ഓൺലൈനിൽ ടിക്കറ്റ് എടുത്തവർ ക്യൂ മറികടന്നു പോകുന്നു. ഒരു മണിക്കൂറെങ്കിലും ക്യൂവിൽ തന്നെ നിൽക്കണം. ആളൊന്നിന് എൺപതു ഡോളർ. ഞങ്ങൾ ഏഴു പേർക്ക് 560 ഡോളർ. നല്ലൊരു തുക. നീണ്ട ക്യൂവും. വിട്ടുകളയാമെന്നു കരുതിയപ്പോൾ പെട്ടെന്ന് പ്രായമുള്ള കറുത്ത വർഗക്കാരി ഒരു സെക്യൂരിറ്റി വനിത പുറകിൽനിന്നു ചോദിക്കുന്നു “ഹൌ മെനി ഓഫ് യു”. അഞ്ഞൂറ്റി അറുപത്  ഡോളർ കൊടുക്കാൻ കൊടുക്കാൻ പേഴ്സ് തുറന്നപ്പോൾ അവർ വീണ്ടും പറഞു “വെയിറ്റ്…. ടു സീനിയർസ്, ടു ചിൽഡ്രൻ, ത്രീ അഡൾട്സ്”  ഏറ്റവും ചെറിയ കുട്ടി അലാന    പറഞ്ഞു. “ഐ ആം ഫിഫ്റ്റീൻ”. സത്യം പറഞ്ഞ അവളെ ചേർത്തു പിടിച്ചു അവർ പറഞ്ഞു ദൈവം നിന്നെ അനുഗ്രഹിക്കട്ടെ. ഇരുനൂറ്റിഅന്പതു ഡോളർ മാത്രം ഞങ്ങളിൽ നിന്ന് വാങ്ങി ഏഴു ടിക്കറ്റും തന്നു ഞങ്ങളെ ഏറ്റവും മുന്പിലെത്തിച്ചു തന്നു എന്ന് മാത്രമല്ല ഒരു മൂന്നു തവണയെങ്കിലും വീണ്ടും ആവർത്തിച്ചു “May God Bless.” മനസ്സിന് കുളിരു പകർന്ന അനുഭവം.

രണ്ടു സ്ത്രീകളെ കണ്ടത് വാഷിങ്ടണിൽവെച്ചായിരുന്നു. ഒരാൾ ഞങ്ങൾ തങ്ങിയ ഹിൽട്ടൺ ഹോട്ടലിലെ പരിചാരിക. ബ്രേക്ക് ഫാസ്റ്റ് മുറിയിലാകാമെന്നു കരുതി റൂം സർവീസ് ഓർഡർ ചെയ്തു കാത്തിരിക്കുമ്പോൾ ഞങ്ങളോടൊപ്പം അടുത്ത മുറിയിലുണ്ടായിരുന്ന നിലീനയുമെത്തി. ബ്രേക്ക് ഫാസ്റ്റ് ട്രേ മേശയിൽ വച്ച് ബില്ല് ഒപ്പിടിച്ചു മടങ്ങാനൊരുങ്ങിയ പരിചാരികയുടെ ചോദ്യം അപ്രതീക്ഷിതമായിരുന്നു.  “Are you orthodox christians?” ഞാൻ സത്യത്തിൽ ഞെട്ടിപ്പോയി. നിലീനയുടെ ടീഷർട്ടിൽ എഴുതിയിരുന്ന St.Thomas Syrian Orthodox Church, Delaware എന്നുള്ളത് പിന്നീടാണ് ശ്രദ്ധിച്ചത്. ലോകത്തെ ഏറ്റവും പുരാതനവും സത്യവിശ്വാസം കാത്തു സൂക്ഷിക്കുന്നതും ഓർത്തഡോൿസ് സഭയാണെന്നും മറ്റുള്ളതെല്ലാം അതിൽ നിന്ന് പൊട്ടി പുറപ്പെട്ടിട്ടുള്ളതാണെന്നും വെറും അഞ്ചു മിനിറ്റ് കൊണ്ട് അവർ സമർത്ഥിച്ചു.  എത്യോപ്യൻ ഓർത്തഡോൿസ് വിഭാഗത്തിൽ പെട്ട അവരുടെ ആവേശത്തിന്റെയും സന്തോഷത്തിന്റെയും യുക്തി മനസ്സിലാക്കാൻ കുറെ പാടുപെട്ടു.   ഒരു ഓർത്തഡോൿസ്കാരിക്ക് ഓർത്തഡോൿസ്കാരെ കണ്ടപ്പോഴുണ്ടായ സന്തോഷം. അടുത്ത ദിവസം റൂം ഒഴിഞ്ഞു ലഗേജ് ഒക്കെ ലോബിയിൽഎത്തിച്ചു മടങ്ങാനൊരുങ്ങുമ്പോൾ അവർ ഓടിവന്നു വീണ്ടും കുശലം പറഞ്ഞു കണ്ണ് തുടച്ചാണ്‌ പിരിഞ്ഞത്.

ഞായറാഴ്ച വാഷിങ്ടണിൽ നിന്ന് മടക്കം. ലിങ്കൺ മെമ്മോറിയൽ, വാഷിംഗ്‌ടൺ മെമ്മോറിയൽ  സ്മിസ്തോണിയൻ മ്യൂസിയം തുടങ്ങി ഇനിയും കാണാൻ പലതും ബാക്കി. തലേ രാത്രിയിലെ കോരിച്ചൊരിഞ്ഞ മഴയിൽ നിന്നും അവധി ദിവസത്തെ ആലസ്യത്തിൽ നിന്നും ഉണർന്നു വരുന്ന പട്ടണം. വണ്ടി ദൂരെയെവിടെയോ പാർക്ക് ചെയ്തിട്ട് ഞങ്ങൾ നടപ്പു തുടങ്ങി. കുറെ ദൂരം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഒപ്പം ദാഹവും കൂടി. വഴിയോരത്ത് ഒരു പെട്ടിക്കട. നിറഞ്ഞ ചിരിയുമായി സ്വാഗതം ചെയ്ത മദാമ്മയെ കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ പകുതി ദാഹം തീർന്നു.  വെള്ളവും ലെമണേഡും കോളയും മറ്റും വാങ്ങി. “Nine Fifty. Give me nine”. ചോദിക്കാതെ തന്നെ ഡിസ്‌കൗണ്ട്.തുടർന്ന് കുശലാന്വേഷണം. തീർന്നില്ല പോകാൻ ഒരുങ്ങിയപ്പോൾ ഒരു കൈ നിറയെ ചോക്ലേറ്റ് വാരി തന്നിട്ട് പറഞ്ഞു. “ഹാവ് എ നൈസ് ഡേ’ . She really made our day.

നാലാമത്തെ സ്ത്രീ നാട്ടുകാരി തന്നെ. രണ്ടാം തലമുറ ഇന്ത്യക്കാരി. ഗുജറാത്തി. ഡോ. യശോധര കുമാർ. ന്യൂജേഴ്സിയിലെ നിലീനയുടെ വീട്  കേന്ദ്രീകരിച്ചായിരുന്ന ഞങ്ങളുടെ യാത്രകളൊക്കെ. വിൽ‌സൺ മൻഹാട്ടനിൽ വലിയ ഒരു ബാങ്കിങ് സോഫ്റ്റ്‌വെയർ കമ്പനിയുടെ സീനിയർ വൈസ് പ്രസിഡന്റ്. ഞങ്ങളുടെ സന്ദർശനം കണക്കിലെടുത്തു മിക്കവാറും “വർക്കിംഗ് ഫ്രം ഹോം” . മടക്കയാത്രയ്ക്ക് രണ്ടു ദിവസം മുൻപ് ഭാര്യയ്ക്കു കലശലായ പല്ലു വേദന. ഞങ്ങളുടെ ട്രാവൽ ഇൻഷുറൻസിൽ ദന്ത രോഗങ്ങൾ ഉൾപ്പെടുന്നില്ല. ആന്റി ബിയോട്ടിക്‌സ് തൽക്കാല കഴിച്ചു തുടങ്ങിയാൽ ആശ്വാസം കിട്ടുമെന്നറിയാം. പക്ഷെ അവിടെ പ്രെസ്ക്രിപ്ഷൻ ഇല്ലാതെ ആന്റിബിയോട്ടിക്‌സ് വാങ്ങാനും സാധ്യമല്ല. നാട്ടിലെ ദന്ത ഡോക്ടറുമായും ബന്ധപ്പെട്ടു. ആന്റി ബിയോട്ടിക്‌സും വേദന സംഹാരികളുമൊക്കെയായി ഒരാഴ്ച തട്ടിക്കൂട്ടി നാട്ടിൽ വരാനായിരുന്നു ഉപദേശം. അമേരിക്കയിൽ ദന്ത ഡോക്ടറുടെ അപ്പോയ്ന്റ്മെന്റ് കിട്ടാൻ തന്നെ ദിവസങ്ങളെടുക്കും. തന്നെയുമല്ല നല്ല ബില്ലുമാകും. ഒരു മണിക്കൂർ ഡ്രൈവ് ചെയ്തുപോയാൽ വിൽ‌സന്റെ സുഹൃത്തിന്റെ ഭാര്യ ഒരു ഡോക്ടറുണ്ട് . അവരുടെ പക്കൽ നിന്നും ആന്റിബിയോട്ടിക്സിന്റെ പ്രെസ്ക്രിപ്ഷൻ വാങ്ങാം  എന്ന് കരുതിയിരിക്കുമ്പോളാണ്. നിലീന റോബിൻസ്‌വില്ലിലെ ദന്ത ഡോക്ടർമാരുടെ എല്ലാം ഫോൺ നമ്പറുകൾ തപ്പിയെടുത്തത്. ആദ്യത്തെ നമ്പറിൽ തന്നെ വിളിച്ചു. ഡോ.യശോധര കുമാർ. പന്ത്രണ്ടു മണിക്ക് സമയം തന്നു. ആധുനിക സൗകര്യങ്ങൾ ഉള്ള കൺസൾട്ടിങ് സംവിധാനം. റിസെപ്ഷനിസ്റ് വിവിധ ഫാറങ്ങളൊക്കെ പൂരിപ്പിച്ചു വാങ്ങി. ഒരസുഖവുമില്ലെന്നു, ഒന്നിനും അല്ലെർജിയില്ലെന്നുമൊക്കെ സമ്മതിച്ചു ഒപ്പിട്ടു  കൊടുത്തു. കൃത്യം പന്ത്രണ്ടു മണിക്ക് തന്നെ ഞങ്ങളെ വിളിച്ചു. ഡോ.യശോധര  പുഞ്ചിരിയോടെ കാര്യങ്ങളൊക്കെ തിരക്കി. ഇൻഷുറൻസ് ഇല്ലെന്നുള്ള കാര്യവും, ഉടനെയുള്ള  മടക്കയാത്രയുടെ വിവരവും ആദ്യമേ തന്നെ പറഞ്ഞു.എക്സ്റേ എടുത്തു, ഇൻഫെക്ഷൻ ഡ്രയിൻ ചെയ്തു, മരുന്നുകൾക്കും കുറിപ്പെഴുതി. ഏതാണ്ട് ഒരു മണിക്കൂർ പരിശോധനസമയം. ഇരുനൂറു ഡോളറെങ്കിലും പ്രതീക്ഷിച്ചു. കൗണ്ടറിലെത്തിയപ്പോൾ ബില്ല് തന്നു. നൂറ്റിരുപതു ഡോളർ. പക്ഷെ നൂറു ശതമാനം ഡിസ്‌കൗണ്ട് .പൂജ്യം ബിൽ. വിശ്വസിക്കാനായില്ല. നന്ദി പറയാൻ വീണ്ടും ഞങ്ങൾ ഡോ. യശോധാരയെക്കണ്ടു. നിരായുധരാക്കുന്ന ചിരിയോടെ അവർ പറഞ്ഞു. “That’s OK. I can understand”. ഇങ്ങനൊരു ദന്ത ഡോക്ടറെ നാട്ടിൽ കണ്ടുകിട്ടുന്ന കാര്യം സംശയമാണ് .

ഈ അനുഭവങ്ങളൊക്കെ പഠിപ്പിച്ചത് ഈ രാജ്യത്തിന്റെ  സംസ്കാരമാണ്. സ്വാഗതത്തിന്റെ വിളക്കേന്തി നിൽക്കുന്ന സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ പ്രതിമയും വിളിച്ചോതുന്നത് മറ്റൊന്നല്ല. അതും ഒരു സ്ത്രീയുടെ പ്രതിമ ആയതു യാദൃശ്ചികമാവാം. ആ പ്രതിമയുടെ പീഠത്തിൽ  അമേരിക്കൻ ജൂത കവയിത്രി എമ്മ ലാസറസിന്റെ കവിത ആലേഖനം ചെയ്തിട്ടുണ്ട്.

“പുരാണ സാമ്രാജ്യങ്ങൾക്കു പറയാൻ വീരകഥകളുണ്ടാവാം

വൻകരകളെ കാൽകീഴിൽ ഒതുക്കുന്ന കൊളോസസ്സുകൾ ഉണ്ടാവാം

പക്ഷെ ഇവിടെ, ഈ തീരത്ത്  കൈവിളക്കുമായി  നിൽക്കുന്ന ഈ ശക്തി ദേവത, ഭ്രഷ്ടരാക്കപ്പെട്ടവരുടെ, പടിയടക്കപ്പെട്ടവരുടെ ഈ അമ്മ

ഉയർത്തിക്കാട്ടുന്ന  വെളിച്ചം  നിങ്ങളുപേക്ഷിച്ച ക്ഷീണിതർക്കാണ്

സ്വാതത്ര്യം കൊതിയ്ക്കുന്ന നിങ്ങളുടെ അടിമവർഗത്തിനാണ്

കടൽക്കാറ്റുലച്ച നിങ്ങളുടെ അശരണരരെ  എനിക്ക് തരിക

ഈ സ്വർണ കവാടത്തിൽ എന്നും ഞാൻ വെളിച്ചവുമായുണ്ടാവും.”

ട്രംപിനെപ്പോലുള്ളവർ എത്ര ശ്രമിച്ചാലും ഒരു സംസ്കാരത്തിന്റെ അന്തസത്ത മാറ്റി മറിക്കാൻ കഴിയുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല.

There is Magic in the Air of Kovilur

Father Johns, a Capuchin monk is staying all alone in this hideaway village 6500 ft above sea level raising garlic, broccoli and potatoes while doing his doctoral thesis on the Book of Job. On asking what brought him to this remote place called Kovilur, 50kms away from Munnar with hardly any one to talk to, his answer was insightful. “One should live close to nature and that is the best way to reflect on life and renew ourselves. Places like this offer the ideal settings”.

Vattavada Panchayat is the remotest Panchayat of Kerala comprising of 3 villages, the most populous ones being Kovilur and Kottakambur. To reach this part of Idukki District one has to cross pockets of Tamiladu territory butting in to the geography of Kerala. Located on the fringes of Pampadum Shola forests the area is ideal for grandes (grandes grandiola) cultivation, a fast growing softwood tree used for making paper pulp. Pampadumshola is India’s youngest and smallest National Park with an area of just 12 sq kms where it has some of the world’s rarest butterflies. Ten km away you have the Kurinji Sanctuary where millions of Neelakurinji (Strobilanthes Kunthiana) bloom once in twelve years. The whole region will turn in to blue mountains during the time.

The road to Kovilur from Munnar passes through some of the most beautiful scenes in the region- the rolling grasslands of the Indo-Swiss Farm at Mattupetty, soothing green of vast tea estates, the Kundla reservoir and the gently undulating misty hills. Koviloor is on the Kerlala side of the Sahyadris while Kodaikanal is on the other. A new road connecting Kochi to Kodai via Kovilur, Klavara is fast getting ready which will save about 70kms from the present arduous and circuitous route via Pooppara, Bodimet and Theni. If Munnar is Kerala’s most popular hill station on account of its salubrious climate, Kovilur with its magnificent charm and rarefied atmosphere remains unexploited. Lack of holiday facilities keeps the tourists at bay. Though there are one or two small private resorts on the way there are hardly any hotels or restaurants beyond the Top Station. The tea estates and the colonial air slowly disappear and you are left to commune with nature. The peaceful environment and the tranquillity that it provides make it the perfect serenity spot to rejuvenate and revive the most jaded of travellers.

We got a modest accommodation in a Catholic School run by Carmelite fathers of the Aluva province. Fr. Vinceachen, a CMI priest with a mission, heads the School which is set up with the noble intention of educating the less privileged and those isolated from the mainstream of civilization. The dominant student population of the school is from Scheduled Tribes and Castes. The people of these hubs are illiterate and strongly superstitious in their beliefs and enlightenment through education is the only escape route. There are some voluntary Non-Governmental agencies working among the tribals imparting vocational training for equipping themselves.

We befriended a few locals and hence had the privilege of visiting some beautiful locations usually unknown to outsiders. There are many spots ideal for a day picnicking beside a crystal clear mountain stream or for wild life watching.  It was harvest time and the vast carpets of red chillies spread out in the sun for drying was a rare sight. The vegetables of Kovilur especially carrot, garlic, beans, cabbage and cauliflower command higher prices because of their premium quality. Most of the farmers are bonded to traditional merchants who lend money to them for cultivation.

Kovilur and the surrounding areas offer a perfect summer hideout that can ring in foreign exchange if the tourism planners care to. Munnar was also once a sleepy little hamlet, until the Scottish planters discovered it and later the British developed it into one of southern India’s most popular hill stations. Kovilur too has all the potentials to be developed as the ‘Switzerland of India’.

(First published as middle in The New Indian Express and later in Destination Kerala February 2010)

 

 

 

 

 

Diwali in Kerala

It’s Diwali. The whole of India celebrate the festival though the legends that go with it are different in different parts of the country. Perhaps Kerala is the only State in India where this festival is not celebrated in a big way. In my younger days we were not even aware of such a festival passing by – no lamps, no firecrackers and no sweets. It was just another holiday in the calendar. But I remember some of our Hindu neighbours taking a detailed early morning oil bath on Diwali day. This was perhaps a borrowed tradition from other States having severe water scarcity as Keralites even otherwise take bath at least twice a day. And interestingly there is a popular Malayalam saying about diwali bath implying squandering away all your savings. I think this lackluster celebration of Diwali reflects in more than one way the essence of Kerala – the hard nut of BJP. It may not be easy for them to crack it with their repeated rallies to the CPM headquarters with angry slogans as they are barking up the wrong tree.

There could be many reasons for this lesser enthusiasm for Diwali in Kerala. As per the leading legend the festival commemorates Lord Rama’s home coming after fourteen years in exile and Rama does not appear to be the favorite of gods among the Hindus of Kerala, though many of them religiously read the Ramayana and recite rama japa every evening.  Sree Ramachandra is one of the most popular deities in Hinduism elsewhere but none of the 20 most famous temples (be it Sabarimala, Guruvayur, Chottanikkara, Ambalapuzha, Ettumanur, Thiruvanchikulam, Lokanarkavu, Parassinikadavu etc) in Kerala have Sree Ram as the presiding deity.

Another reason I can think of is that we Keralites are more keen to celebrate festivals like Onam and  Vishu which are more secular in nature and of course Christmas and Bakrid too in recognition of the minorities around. The traditional harvest festival, Onam has always ruled the number one slot among festivals in Kerala since centuries. Seven days of frenzied celebrations of shopping, mass spending, socio cultural celebrations, sports, booze, feasts and fireworks may not permit another big festival too close on the heels. So essentially what rest of India does for Diwali, Keralites have already done. By the time Diwali hits, Keralites are dead broke. They already had their “diwali bath” at Onam. The rest of us are stashing away for the upcoming huge festivities of Christmas.

Kerala’s racial, cultural and religious mix is unique – Aryan and Dravidian, Jews, Christians, Muslims, migrants from Middle East, Saurashtra, Kutch and Konkan. We had more cultural and trade exchanges with foreign civilizations through the ocean routes than with our own countrymen beyond the State boundaries. There are historical evidences for Kerala’s trade relations with the Arabs, Romans and the Chinese in the ancient times and with the Portuguese, Dutch, French and the British in latter days. This cultural and demographic mix has made Kerala less sectarian and more secular. So the festival of Onam, though it has a few Hindu elements at its core, fits in to the essential secular ethos.

The weather too has a role in choosing Onam as the main festival, falling in the sunny break between two spells of torrential rains of South West and North East monsoons, a logical reason why our ancestors chose to celebrate it over Diwali.

The other day the party that rules the country concluded a statewide Yatra with an impressive public meeting in the capital with none other than their national president lashing out at the Chief Minister of the State. Earlier in the Yatra, Yogi Adityanath had criticized the way hospitals are run in Kerala, Mohan Parrikkar found a set of goons at the helm of affairs in the State, some petty BJP leader had offered cash reward to the head of the State’s CM and another threatened to gouge the eyes of Keralites. I wonder how even the non-political citizens of this State will read these impious attacks on a democratically elected government and their Chief Minister. Do we need leaders from outside to tell us who killed whom? May be the BJP leadership is unable to make out the reasons why their party is not making any headway in the State and all on a sudden there is this revelation that Communists are the villains, making  them the main opposition in national politics. Either the BJP leaders do not understand the ethos of Kerala or looking from the north they see things in dim light led by dimwitted local leaders. Ram temple, Ayodhya, cow protection and beef ban will not make any headway here. Playing the religious card may not work here as the history, traditions and culture here are different.

History is replete with instances of mutual respect and give and take among the followers of different religions in the State. The naval chiefs of Zamorin of Kozhikode were Muslim Moplahs. Jews and Christians were granted special rights and privileges by the kings of yore. There were instances of issuing royal proclamations appointing the supreme head of the Syrian Christian Church. Many Ayyappa devotees on their annual pilgrimage to Sabarimala routinely visit Arthunkal Church and the Erumeli Mosque. Kerala is the only geographical area in India that is not conquered or ruled by invaders. On the other hand we have a history of defeating the Dutch navy and holding back Tippu’s army. Communal riots are unknown here.  We are living in harmony for thousands of years by giving up religion of the extreme kind. Our culture is different, our history is different and our ethos is different. Any attempt by outside political leaders at wooing the voters should have their basics right. BJP’s think tank should realize there is no one size fit all solution when it comes to Kerala. They have to realign their strategy to suit the State. Diwali tells it all.